اطلاعات دارویی دیامورفین

● دیامورفین متعلق به گروه مواد افیونی است و از مرفین مشتق می شود. مانند سایر مواد افیونی، دیامورفین با اتصال به گیرنده های مواد افیونی در مغز و نخاع عمل می کند.

● این گیرنده ها بخشی از سیستم طبیعی تنظیم درد بدن هستند.

● هنگامی که دیامورفین به این گیرنده ها متصل می شود، انتقال سیگنال های درد را مسدود می کند و منجر به تسکین درد می شود.

● علاوه بر این، مواد افیونی مانند دیامورفین همچنین می تواند سیستم پاداش مغز را فعال کند، که منجر به احساس سرخوشی و تقویت پتانسیل اعتیاد می شود.

● فارماکودینامیک دیامورفین (هروئین) حول برهمکنش آن با گیرنده های مواد افیونی در مغز و بدن متمرکز است.

● اثرات این دارو شامل تسکین درد، آرام بخش و احساس سرخوشی است.

● با این حال، استفاده از دیامورفین خطر ابتلا به افسردگی تنفسی، یبوست و وابستگی فیزیکی را نیز به همراه دارد، به ویژه با استفاده مکرر.

● فارماکوکینتیک دیامورفین شامل جذب، توزیع، متابولیسم و دفع آن از بدن است.

● پس از تجویز، دیامورفین به سرعت در بدن به مورفین تبدیل می‌شود که ترکیب فعال اوپیوئیدی مسئول اثرات آن است.

● این دارو به سرعت از سد خونی مغزی عبور می کند که منجر به شروع سریع اثر و اثرات شدید بر سیستم عصبی مرکزی می شود.

● دیامورفین و متابولیت های آن عمدتاً از طریق کبد دفع می شوند و از طریق ادرار دفع می شوند.

● طول مدت اثر دیامورفین به عوامل مختلفی از جمله مسیر تجویز و متابولیسم فردی بستگی دارد.

● دیامورفین در درجه اول برای تسکین درد در شرایطی که سایر مسکن ها ناکافی هستند یا تحمل نمی شوند استفاده می شود.

● ممکن است برای مدیریت درد حاد پس از جراحی های بزرگ یا تروما استفاده شود.

● دیامورفین همچنین می تواند در مراقبت های تسکینی برای کاهش درد شدید در بیماران مبتلا به بیماری های لاعلاج استفاده شود.

● دوز دیامورفین بسته به شرایط پزشکی خاص تحت درمان، پاسخ فردی بیمار به دارو و مسیر مصرف متفاوت است.

● به عنوان یک مخدر قوی، دیامورفین معمولاً در یک محیط پزشکی کنترل‌شده تجویز می‌شود و دوز آن به دقت توسط یک متخصص تنظیم می‌شود تا ضمن به حداقل رساندن خطر عوارض جانبی، به اثر ضددردی مورد نظر دست یابد.

● رژیم دوز برای دیامورفین باید دقیقاً همانطور که توسط یک پزشک تجویز شده است دنبال شود.

● دیامورفین در بیماران مبتلا به حساسیت یا آلرژی شناخته شده به مواد افیونی یا هر یک از اجزای دارو منع مصرف دارد.

● در افراد مبتلا به افسردگی شدید تنفسی یا تشدید آسم حاد نباید استفاده شود.

● دیامورفین برای بیماران با سابقه سوء مصرف مواد یا اعتیاد به مواد افیونی توصیه نمی شود، زیرا می تواند منجر به وابستگی بیشتر و بدتر شدن وضعیت شود.

● عوارض جانبی رایج مصرف دیامورفین شامل خواب آلودگی، یبوست، حالت تهوع و استفراغ است.

● عوارض جانبی شدیدتر ممکن است شامل افسردگی تنفسی، افت فشار خون، برادی کاردی و سرگیجه باشد.

● مصرف طولانی‌مدت دیامورفین می‌تواند منجر به وابستگی فیزیکی و اعتیاد شود و پس از قطع، علائم ترک همراه شود.

● دیامورفین می‌تواند با سایر داروهای مضعف سیستم عصبی مرکزی مانند بنزودیازپین‌ها، آرام‌بخش‌ها و الکل تداخل داشته باشد و منجر به افزایش آرام‌بخشی و افسردگی تنفسی شود.

● به دلیل خطر تداخلات بالقوه تهدید کننده زندگی، نباید با مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs) ترکیب شود.

● ترکیب دیامورفین با سایر مواد افیونی یا داروهای حاوی مواد افیونی می تواند خطر مصرف بیش از حد مواد افیونی را افزایش دهد.

● دیامورفین یک ماده بسیار اعتیادآور است و استفاده نادرست از آن می تواند منجر به وابستگی جسمی و روانی شود.

● استفاده از دیامورفین در خارج از محیط های تحت نظارت پزشکی غیرقانونی است و می تواند عواقب قانونی جدی به دنبال داشته باشد.

● مصرف بیش از حد دیامورفین می تواند تهدید کننده زندگی باشد و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.

● دیامورفین فقط باید تحت راهنمایی دقیق و تجویز یک متخصص واجد شرایط استفاده شود.

● دوز دیامورفین باید به دقت کنترل و بر اساس نیازهای بیمار و پاسخ فرد تنظیم شود.

● دیامورفین نباید در افرادی که سابقه سوء مصرف مواد یا اعتیاد دارند استفاده شود.

● مصرف دیامورفین در دوران بارداری می تواند منجر به سندرم پرهیز از نوزاد (NAS) در نوزادان شود، وضعیتی که در آن کودک علائم ترک را به دلیل قرار گرفتن در معرض مواد افیونی در رحم تجربه می کند.

● افراد باردار باید از مصرف دیامورفین خودداری کنند، مگر اینکه مزایای بالقوه آن بیشتر از خطرات باشد و تحت نظارت یک متخصص باشد.