سرطان بیضه

تعریف و مقدمه

افزایش و رشد غیرعادی و خارج از کنترل سلول‌های بیضه به پیدایش سرطان بیضه منجر می‌شود که یکی از بیماری‌های نادر مردان را تشکیل می‌دهد. بیضه‌ها در کیسه بیضه و در زیر آلت تناسلی قرار دارند.
علت یا علل سرطان بیضه معلوم نیست اما مردانی که به‌طور مادرزادی بیضه یا بیضه‌های‌شان در داخل کیسه بیضه قرار نگرفته باشد، در معرض خطر هستند.سرطان بیضه اغلب مردان بین ١٥ تا ٣٥سال را مبتلا می‌سازد و گرچه جزو سرطان‌های شایع نیست و در کمتر از یک درصد مرگ‌ومیرهای ناشی از سرطان به دلیل سرطان بیضه است اما یکی از شایع‌ترین سرطان‌های مردان در سنین جوانی است. اگر عارضه زود شناخته شود، قابل درمان است و بهبود کامل میسر می‌شود.

بنابر اهمیت آگاهی از این بیماری برای مردان و معاینه مرتب به وسیله خود شخص از ارکان تشخیص زودرس است.
علایم هشداردهنده شامل موارد زیر است:
- نامنظمی یا بزرگ شدن بیضه
- احساس کشش و سنگینی در کیسه بیضه
- مرده‌درد در ناحیه کشاله ران و پایین شکم
- احساس درد یا ناراحتی دایم یا متناوب در بیضه یا کیسه بیضه
- بزرگ شدن یا دردناک‌شدن پستان‌ها
- جمع شدن ناگهانی مایع در کیسه بیضه

وجود یک یا چند مورد از نشانه‌های هشداردهنده فوق باید شما را هرچه زودتر به دیدار پزشک راهنمایی کند.

تشخیص 
بعد از حس غده یا تغییر در ظاهر بیضه توسط شخص، پزشک با معاینه دقیق بیماری‌ها، عفونت‌هایی را که می‌توانند نشانه‌های مشابه داشته باشند، بررسی خواهد کرد. در صورت ضرورت با یک سونوگرافی، معاینه دقیق‌تری از بیضه انجام خواهد شد. چنانچه احتمال سرطان بیضه مطرح شود، پزشک بیمار را به جراح کلیه و مجاری ادراری تناسلی که اصطلاحا «ارولوژیست» نامیده می‌شود، معرفی می‌کند. معمولا یک متخصص داخلی سرطان که «انکولوژیست» نامیده می‌شود، نیز مورد مشاوره قرار می‌گیرد. پزشک متخصص با نمونه‌برداری‌های لازم معلوم خواهد کرد که سرطان بیضه وجود دارد یا خیر و در صورت وجود، نوع آن نیز مشخص می‌شود.

جراحی
درمان معمول در سرطان بیضه، برداشتن یک یا هر دو بیضه به وسیله عمل جراحی است که به آن «ارکیدکتومی» گفته می‌شود. در صورت انتشار سرطان به غدد لنفاوی شکم ممکن است این غدد نیز با جراحی برداشته شوند. بسیاری از مردان نگران هستند که از دست دادن یک بیضه منجر به ناتوانی جنسی می‌شود. این نگرانی بی‌اساس است و وجود یک یا دو بیضه تفاوتی در توانایی جنسی ایجاد نمی‌کند. در صورت هر نوع تردید، موضوع را با پزشک معالج خود در میان بگذارید.