درحالی‌که کودکان زیادی در خانواده‌های حامی و با محبت به‌دنیا می‌آیند، کودکان بسیاری هم وجود دارند که رها شده و در پرورشگاه‌ها زندگی می کنند.. نتایج بررسی جدیدی اظهارمیدارد که این کودکان درمعرض افزایش خطر ابتلا به علائم رفتاری مشابه با علائم مشاهد ه‌شده در کودکان مبتلا به اوتیسم هستند.
بررسی که در نشریه‌ی آکادمی روانپزشکی نوجوانان آمریکا منتشر شده، نشان می‌دهد که کودکان بزرگ شده در پرورشگاه‌ها به احتمال بیشتری به رفتارهای اجتماعی مرتبط با اوتیسم نظیر ارتباط اجتماعی مختل مبتلا می‌شوند و هنگامی‌که کودکان تحت نگهداری خانواده‌ی رضاعی کودک محور در‌می‌آیند این رفتارها بهبود می‌یابند.
این بــررسی بخشــی‌از پروژه‌ی مداخله‌ی زودهنگام بخارست (Bucharest Early Intervention project)، یعنی پروژه‌ی همکاری تحقیقاتی بین دانشگاه تولان، دانشگاه مریلند و بیمارستان کودکان بوستون است که اثرات پرورشگاهی‌شدن زودهنگام را بر رشد مغزی و رفتاری کودکان بررسی می‌کند.
BEIP اظهار می‌دارد: «با تقریباً 8میلیون کودکی که در جهان در پرورشگاه‌ها بزرگ می‌شوند و 75درصد موارد کودک آزاری در آمریکا که تحت عنوان سهل‌انگاری طبقه‌بندی شده‌اند، این مسأله به‌توجه و تعمق زیاد نیاز دارد.»
برای این مطالعه، مجموعاً 136 کودکی را که در بخارست رومانی در لحظه‌ی تولد رها شده بودند مورد بررسی قرار دادیم. مقرر شد که این کودکان به‌صورت غیرانتخابی، عده‌ای به دریافت مراقبت پرورشگاهی ادامه دهند و یاعده‌ای درمعرض مراقبت فرزندخواندگی با کیفیت بالا باشند.
در هنگام شروع تخصیص اَشکال مراقبت، کودکان به‌طور متوسط 23ماه داشتند. آنگاه در سن 10سالگی، 117 نفر از این کودکان توسط محققان ارزیابی شدند.
کودکانی با سابقه‌ی پرورشگاهی به احتــمال بیـــشتر به ارزیابی بیشتری نیاز دارند:
مراقبان این کودکان پرسشنامه‌ی ارتبـاط اجتماعی (SCQ)(Social Communication Questionnoire) را تکمیل‌کردند. این همان روش غربالگری اختلالات طیف اوتیسم، ارزیابی رفتارها و مهارت‌های ارتباطی است. گروه هم سنی متشکل از 100کودک که هرگز در پرورشگاه‌ها نبوده‌اند نیز به‌عنوان مقایسه ارزیابی شدند.
هر کودکی که SCQ وی احتمال اوتیسم را مطرح می‌کرد جهت ارزیابی‌های تکمیلی اختلالات رشد‌عصبی ارجاع داده می‌شد.
محققان مشاهده کردند که پنج کودک که مراقبت پرورشگاهی دریافت کرده بودند ـ دو کودک از گروه مراقبت فرزند خواندگی و سه کودک که همچنان مراقبت پرورشگاهی دریافت می‌کردند ـ با معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات ذهنی مربوط به اختلال طیف اوتیسم مطابقت می‌کردند.
برعکس، هیچ یک از بچه‌های غیر پرورشگاهی با این معیار مطابقت نداشتند. در همه‌ی حوزه‌های SCQ محققان دریافتند که بچه‌هایی که دارای سابقه‌ی پرورشگاه بودند نسبت به گروه غیرپرورشگاهی بطور قابل‌توجهی رفتارهای انحرافی نشان می‌دادند.
بچه‌هایی که مراقبت فرزندخواندگی دریافت می‌کردند نسبت به بچه‌هایی که همچنان مراقبت پرورشگاهی دریافت می‌کردند رفتارهای اجتماعی معمولی‌تری را نشان می‌دادند. این امر دلالت بر این دارد که مداخله‌ی زود هنگامِ مراقبت فرزندخواندگی می‌تواند رفتارهای مرتبط با اوتیسم را بهبود بخشد.
محبت و اوتیسم:
محقق ارشد این بررسی، چارلز. ای.نلسون از بیمارستان کودکان بوستون و دانشکده‌ی پزشکی هاروارد تصریح می‌نماید که در اکثریت قریب به اتفاق موارد اوتیسم در بچه‌هایی که در خانواده‌های با محبت بزرگ شده‌اند، محرومیت‌روانی ـ اجتماعی نقشی ندارد.
وی همچنین اظهارمیدارد: «اگرچه بچه‌های پرورشگاهی مبتلا به اوتیسم به بچه‌هایی مبتلا به اوتیسم عموم مردم (General populotion) شباهت دارند ولیکن منشاء علائم آن‌ها بسیار متفاوتند.
بر این عقیده‌ایم که هر دو گروه از محرومیت رنج می‌برند ولی از دو نوع محرومیت متفاوت: در کودکان پرورشگاهی، محرومیت ناشی از محیط آن‌ها است در حالی که در عموم مردم، اوتیسم خود باعث نوعی محرومیت شده و درک و دریافت نشانه‌های اجتماعی را برای کودکان دشوارتر می‌گرداند.
اختلالات طیف اوتیسم با رفتارهای تکراری و اختلال اجتماعی نظیر دشواری در ارتباطات مشخص می‌شود. علائم آن به‌طور معمول در ظرف دوسال اولیه‌ی زندگی کودک شناسایی می‌شوند. BEIP اظهار می‌کند که قرارگیری در معرض مراقبت فرزندخواندگی قبل از سن دو سال برای ارتقای رشد روانی کودک بسیار مناسب است.
BEIP اظهار می‌کند که درحال‌حاضر ادامه‌ی این بررسی درباره‌ی این کودکان تا به سن 12سالگی برسند و نیز اوایل نوجوانی درحال انجام ارزیابی پیگیری است و داده‌ها را جهت تعیین هرگونه اثرات ماندگار مداخله بررسی می‌کند.
درج نظر