سندروم سِروتونین (بهانگلیسی:
Serotonin Syndrome) یک واکنش ناسازگاری دارویی تهدیدکننده حیات بیمار محسوب می‌شود و اثری قابل پیش‌بینی از طرف فعالیت بیش از اندازه گیرنده‌های سروتونرژیک درسیستم عصبی مرکزیو سایر گیرنده‌هایسروتونیندر سراسر بدن محسوب می‌گردد. برخی منابع آن‌را مسمومیت سروتونین(هیپر سروتونینیزم) هم می‌نامند . فعالیت بیش از حد سروتونین باعث بروز طیفی از علائم و سمپتوم‌های شناختی، ارادی و اثرات جسمی می‌گردد، این علائم گاه کشنده خواهند بود. مصرف داروهای متعدد و ترکیب‌های دارویی گوناگونی ممکن است سندرم سروتونین ایجاد کنند. تشخیص سندرم سروتونین شامل مشاهده نشانه‌های تولید شده و تحقیق کامل سابقه بیمار است. سندرم علائم ویژه خود را دارد اما می‌تواند با سایر بیماری‌ها در برخی بیماران، به ویژه آن‌هایی که مبتلا بهنشانگان نورولپتیک بدخیمهستند، اشتباه گرفته شود. هیچ تست آزمایشگاهی در حال حاضر نمی‌تواند تأیید تشخیص سندرم محسوب گردد.
علائم و نشانه‌ها
از جمله علائم مهم عبارتند از: تعریق، سفت شدن یا گرفتگی عضلات، نااستواری، پریشانی، تحریک پذیری یا بی قراری بیش از حد.
درمان
درمان شامل قطع داروهایی که ممکن است باعث بیماری شده باشند است و در موارد متوسط تا شدید تجویز آنتاگونیست سروتونین مانند سیپروهپتادین را شامل می‌گردد. درمان کمکی مهم در این سندروم شامل کنترل آژیتاسیون بیمار با آرام‌بخش بنزودیازپین و کنترل هایپرترمی است.[۱۹] در موارد مصرف خوراکی دوزهای بالای داروی سروتونرژیک تجویز خوراکی شارکول فعال مفید است.
درج نظر