فیبرومیالژیا چیست؟
فیبرومیالژیا (Fibromyalgia) یک اختلال مزمن و پیچیده در پردازش درد است که با درد گسترده در سراسر بدن، حساسیت عضلانی، خستگی شدید، اختلال خواب و مجموعه ای از نشانه های نورولوژیک و روان تنی همراه است. این بیماری عمدتاً به دلیل دیس ریگولاسیون سیستم عصبی مرکزی در تفسیر و پردازش سیگنال های درد شناخته می شود و برخلاف بسیاری از بیماری های عضلانی – اسکلتی، منشأ ساختاری مشخصی (مانند التهاب یا آسیب بافتی قابل مشاهده) ندارد.
فیبرومیالژیا به عنوان یک سندرم درد مرکزی (Central Sensitization Syndrome) طبقه بندی می شود که در آن آستانه درد بیماران به طور قابل توجهی کاهش یافته و پاسخ مغز به محرک های حسی بیش از حد طبیعی است. به بیان ساده تر، مغز افراد مبتلا به فیبرومیالژیا سیگنال های درد را به شکل اغراق آمیز و مزمن تفسیر می کند؛ حتی در غیاب آسیب فیزیکی قابل مشاهده.
خصوصیات بالینی اولیه فیبرومیالژیا
درد منتشر و مداوم: احساس درد در دو طرف بدن، در بالا و پایین کمر، گردن، شانه ها، قفسه سینه، ران ها و مفاصل کوچک. درد اغلب به صورت تیرکشنده، سوزشی یا مبهم توصیف می شود.
احساس حساسیت عضلانی یا Tender Points: نقاط خاصی در بدن وجود دارند که در اثر فشار مختصر، درد شدیدی ایجاد می کنند. البته، در طب نوین تمرکز بر "Tender Points" کاهش یافته و بیشتر به الگوی درد گسترده و مزمن توجه می شود.
علائم همراه شایع: مانند خستگی مزمن، اختلالات شناختی (مه ذهنی یا Fibro fog)، بی خوابی یا خواب بی کیفیت، و اختلالات روانی نظیر اضطراب یا افسردگی.
جایگاه فیبرومیالژیا در طب مدرن
تا دهه های اخیر، فیبرومیالژیا به عنوان یک بیماری مبهم یا حتی روان تنی تلقی می شد؛ اما امروزه با پیشرفت در تصویربرداری های عملکردی مغز (مانند fMRI) و مطالعات نوروپاتوفیزیولوژی، مشخص شده است که فیبرومیالژیا ریشه در تغییرات عملکردی سیستم عصبی مرکزی، عدم تنظیم ناقل های عصبی (نوروترنسمیترها)، و افزایش فعالیت نورون های درد دارد.
همین موضوع موجب شده تا درمان های سنتی ضدالتهابی یا تسکین دهنده درد اثر کمی داشته باشند و توجه به مدیریت چندوجهی (Multidisciplinary Approach) از جمله درمان دارویی، روان درمانی، اصلاح سبک زندگی و توان بخشی افزایش یابد.
فیبرومیالژیا: بیماری، سندرم یا اختلال
در بسیاری از متون علمی، از واژه "سندرم فیبرومیالژیا" استفاده می شود زیرا این وضعیت مجموعه ای از علائم بدون علت واحد و قابل شناسایی دارد. با این حال، در راهنماهای تشخیصی مانند ACR (American College of Rheumatology) و ICD-11، فیبرومیالژیا به عنوان یک بیماری بالینی مشخص شناخته شده است.
علائم شایع فیبرومیالژیا و نقاط درد
فیبرومیالژیا نوعی اختلال گسترده و مزمن است که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد. این بیماری با مجموعه ای از علائم بدنی، روانی و شناختی شناخته می شود که تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی فرد می گذارند.
درد منتشر در سراسر بدن
مشخص ترین ویژگی فیبرومیالژیا، وجود درد مداوم و گسترده در تمام نقاط بدن است. این درد ممکن است به صورت سوزشی، تیرکشنده، کوبنده یا مبهم احساس شود. نواحی درگیر شامل شانه ها، گردن، قفسه سینه، قسمت فوقانی و تحتانی پشت، لگن، ران ها، بازوها و زانوها است. درد در دو سمت بدن و هم در بالا و هم پایین محور کمری احساس می شود.
خستگی مزمن
یکی از شکایات اصلی بیماران، احساس خستگی عمیق و مداوم است. این خستگی با استراحت یا خواب شبانه کاهش نمی یابد و حتی پس از بیدار شدن از خواب نیز ادامه دارد. بسیاری از بیماران بیان می کنند که توان انجام فعالیت های روزمره خود را از دست داده اند و با کوچک ترین فعالیت جسمی، انرژی شان تحلیل می رود.
اختلال در خواب
بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا اغلب دچار اختلالات شدید خواب هستند. خواب ممکن است سطحی و ناپیوسته باشد، با بیدار شدن های مکرر همراه شود و احساس تازگی پس از خواب وجود نداشته باشد. بررسی های مغزی نشان داده اند که اختلال در مراحل عمیق خواب (مانند خواب موج آهسته) در این افراد وجود دارد، که باعث تشدید خستگی و افزایش حساسیت به درد می شود.
اختلالات شناختی (مه ذهنی)
بیماران اغلب از مشکلات شناختی نظیر کاهش تمرکز، فراموشی، کندی ذهنی و دشواری در پردازش اطلاعات شکایت دارند. این اختلال که با عنوان «مه ذهنی» یا Fibro Fog شناخته می شود، در انجام کارهای فکری، تعاملات اجتماعی و حتی در تصمیم گیری های ساده اختلال ایجاد می کند.
سردردهای مکرر
سردردهای تنشی و میگرنی از دیگر علائم شایع فیبرومیالژیا هستند. سردرد می تواند به صورت مداوم یا حمله ای بروز کند و در ارتباط مستقیم با افزایش استرس، خستگی یا بدخوابی باشد.
علائم گوارشی
علائم مرتبط با دستگاه گوارش در بیماران مبتلا بسیار رایج است. این نشانه ها شامل نفخ، درد شکمی، یبوست یا اسهال هستند. بسیاری از بیماران تشخیص هم زمان سندرم روده تحریک پذیر (IBS) نیز دریافت می کنند.
اختلالات خلقی و روانی
افسردگی، اضطراب، تحریک پذیری و احساس ناامیدی در مبتلایان به فیبرومیالژیا دیده می شود. این وضعیت هم می تواند در نتیجه ی تحمل درد مزمن به وجود آید و هم به دلیل تغییرات نوروپاتولوژیک مرتبط با بیماری باشد. توجه به این جنبه روانی در مدیریت درمان ضروری است.
اختلالات حسی
برخی بیماران دچار حساسیت شدید به نور، صدا یا بو می شوند. همچنین علائمی مانند گزگز، بی حسی و سوزش در اندام ها گزارش شده است که می تواند به اشتباه به عنوان علائم نوروپاتی تشخیص داده شود.
نقاط حساس به درد (Tender Points)
تا سال ها، وجود نقاط مشخصی در بدن به عنوان معیار تشخیص این بیماری در نظر گرفته می شد. این نقاط در نواحی مختلفی مانند پایه جمجمه، بخش جلویی و پشتی گردن، بالای شانه، اطراف آرنج، قسمت فوقانی لگن و بخش داخلی زانو قرار دارند. در مجموع ۱۸ نقطه حساس تعریف شده بود که وجود درد در حداقل ۱۱ نقطه از آن ها برای تشخیص کافی در نظر گرفته می شد.
با این حال، در معیارهای جدیدتر، تأکید کمتری بر شمارش این نقاط شده و بیشتر بر شدت، گستره و دوام درد و همچنین وجود علائم همراه مانند اختلالات خواب و شناختی تمرکز شده است.
چگونه فیبرومیالژیا تشخیص داده می شود؟
تشخیص فیبرومیالژیا به دلیل ماهیت پیچیده و گسترده علائم، یکی از چالش های عمده در حوزه پزشکی به شمار می رود. این بیماری فاقد تست های آزمایشگاهی یا تصویربرداری اختصاصی است و بیشتر بر پایه شرح حال دقیق بیمار و ارزیابی بالینی انجام می شود.
شرح حال و سابقه بیماری
اولین گام در روند تشخیص، گرفتن شرح حال کامل از بیمار است. پزشک در این مرحله به دنبال علائم درد گسترده در نقاط مختلف بدن، مدت زمان درد، شدت آن، و وجود سایر علائم همراه مانند خستگی، اختلال خواب، مشکلات شناختی و خلقی می گردد. سابقه پزشکی فرد و هرگونه بیماری زمینه ای یا داروهای مصرفی نیز مورد بررسی قرار می گیرد.
معاینه بالینی
در معاینه بالینی، پزشک به دنبال درد منتشر و حساسیت در نقاط خاصی از بدن است. معیارهای قبلی شامل بررسی ۱۸ نقطه حساس به درد (Tender Points) بودند که وجود درد در حداقل ۱۱ نقطه از آن ها به تشخیص کمک می کرد. با این حال، معیارهای جدیدتر کمتر بر این نقاط تاکید دارند و بیشتر بر درد گسترده و وجود علائم همراه تمرکز می کنند.
معیارهای تشخیصی جدید (ACR 2010 و پس از آن)
کالج روماتولوژی آمریکا (ACR) در سال 2010 و پس از آن، معیارهای جدیدی برای تشخیص فیبرومیالژیا معرفی کرد که شامل دو بخش اصلی است:
درد گسترده (Widespread Pain Index - WPI): تعداد نواحی از بدن که در طول هفته گذشته درد داشته اند شمارش می شود. این شاخص شامل ۱۹ منطقه بدن است.
شدت علائم (Symptom Severity Score - SSS): شدت علائمی مانند خستگی، مشکلات خواب، مه ذهنی و سایر مشکلات جسمی ارزیابی می شود.
تشخیص فیبرومیالژیا زمانی مطرح می شود که درد گسترده در حداقل ۷ ناحیه از بدن وجود داشته باشد و امتیاز شدت علائم به حدی برسد که شرایط بیماری را تأیید کند. همچنین، علائم باید حداقل به مدت سه ماه ادامه داشته باشند و هیچ بیماری دیگری وجود نداشته باشد که علائم مشابه ایجاد کند.
آزمایش های تکمیلی و رد بیماری های دیگر
از آنجا که فیبرومیالژیا ممکن است با بیماری های دیگری مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس یا مشکلات تیروئید اشتباه گرفته شود، انجام آزمایش های خون و بررسی های تصویربرداری برای رد این اختلالات ضروری است. آزمایش ها شامل شمارش کامل سلول های خون، تست های التهاب، آنتی بادی های خاص و عملکرد تیروئید است. نتایج طبیعی این آزمایش ها در کنار علائم بالینی، به تشخیص فیبرومیالژیا کمک می کند.
نقش متخصصان در تشخیص
تشخیص دقیق فیبرومیالژیا توسط روماتولوژیست ها یا پزشکان متخصص درد انجام می شود، چرا که این بیماری نیازمند بررسی جامع و تجربه بالینی است. در برخی موارد، ارجاع به روانپزشک یا روانشناس نیز برای ارزیابی اختلالات روانی همراه صورت می گیرد.
اهمیت تشخیص زودهنگام
تشخیص سریع و صحیح فیبرومیالژیا نقش بسیار مهمی در مدیریت بیماری و جلوگیری از پیشرفت علائم دارد. عدم تشخیص یا تأخیر در تشخیص می تواند منجر به شدت گرفتن درد، بروز مشکلات روانی، کاهش کیفیت زندگی و افزایش بار اقتصادی و اجتماعی شود.
داروهای موثر و قرص های درمانی فیبرومیالژیا
در درمان فیبرومیالژیا، داروها نقش مهمی در کنترل علائم ایفا می کنند، ولی به تنهایی کفایت نمی کنند و همراه با روش های غیر دارویی بهترین نتیجه را دارند. در ادامه، داروهای اصلی مورد استفاده همراه با توضیح مختصر آورده شده اند:
داروهای ضد درد
استامینوفن (Paracetamol): مسکنی که در تسکین دردهای خفیف تا متوسط کاربرد دارد، اما در کنترل درد مزمن فیبرومیالژیا تاثیر محدودی دارد.
مسکن های غیر استروئیدی (NSAIDs): مانند ایبوپروفن و ناپروکسن که دردهای عضلانی و التهابی را کاهش می دهند، ولی برای درد فیبرومیالژیا به تنهایی موثر نیستند.
داروهای ضد افسردگی
دولوکستین (Duloxetine): مهارکننده بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین که علاوه بر کنترل درد، به بهبود خلق و کیفیت خواب کمک می کند.
میلناسیپران (Milnacipran): مشابه دولوکستین عمل می کند و در برخی بیماران کاهش درد و خستگی را فراهم می آورد.
فلوکستین (Fluoxetine) و سرترالین (Sertraline): مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) که به کنترل اضطراب و افسردگی همراه کمک کرده و ممکن است بر کاهش درد نیز موثر باشند.
داروهای ضد تشنج (ضد صرع)
پره گابالین (Pregabalin): اولین داروی تایید شده برای درمان فیبرومیالژیا که با کاهش انتقال سیگنال های درد در سیستم عصبی مرکزی، درد و مشکلات خواب را بهبود می بخشد.
گاباپنتین (Gabapentin): مشابه پره گابالین عمل می کند و برای کاهش درد عصبی و بهبود کیفیت خواب استفاده می شود.
شل کننده های عضلانی و داروهای خواب آور
آمی تریپتیلین (Amitriptyline): داروی ضد افسردگی سه حلقه ای که در دوزهای پایین برای بهبود خواب و کاهش دردهای عضلانی استفاده می شود.
کلونازپام (Clonazepam): داروی آرام بخش و شل کننده عضلانی که به کاهش اسپاسم های عضلانی و بهبود خواب کمک می کند.
ترازودون (Trazodone): دارویی که علاوه بر تأثیرات ضدافسردگی، در بهبود کیفیت خواب موثر است.
درمان های غیر دارویی
فیزیوتراپی: انجام تمرینات کششی و تقویتی عضلات در کاهش درد و بهبود توان حرکتی موثر است.
ورزش های هوازی: مانند شنا، دوچرخه سواری و پیاده روی که با بهبود گردش خون و تقویت عضلات به کاهش درد کمک می کنند.
روان درمانی: استفاده از رفتار درمانی شناختی (CBT) برای مدیریت استرس، اضطراب و افسردگی همراه با بیماری.
تمرینات آرام سازی: یوگا، مدیتیشن و تمرینات تنفسی در کاهش استرس و بهبود کیفیت زندگی نقش بسزایی دارند.
درمان های نوین و در حال تحقیق
روش هایی مانند تحریک عصبی واگ و تحریک مغناطیسی مغز در مراحل تحقیقاتی قرار دارند و اثرات امیدوارکننده ای در کاهش درد نشان داده اند. همچنین تحقیقات بر روی داروهای هدفمند جدید برای کنترل مسیرهای عصبی درد و التهاب در حال انجام است که ممکن است در آینده به گزینه های درمانی اضافه شوند.
عوارض و عاقبت فیبرومیالژیا
فیبرومیالژیا یک بیماری مزمن است که علائم آن در طول زمان ممکن است تغییر کند و بر جنبه های مختلف زندگی فرد تأثیر بگذارد. درک عوارض و عاقبت این بیماری برای مدیریت بهتر و پیشگیری از مشکلات ثانویه اهمیت بالایی دارد.
عوارض جسمی
درد مزمن و گسترده: درد مداوم و منتشر می تواند به محدودیت حرکت و کاهش فعالیت های روزمره منجر شود. این موضوع ممکن است باعث ضعف عضلانی و کاهش انعطاف پذیری بدن شود.
خستگی شدید: خستگی مداوم، انرژی پایین و کاهش توانایی انجام کارهای روزانه از دیگر عوارض رایج است که کیفیت زندگی را تحت تأثیر قرار می دهد.
اختلالات خواب: بی خوابی، خواب سبک و مشکلات تنفسی در خواب (مانند آپنه) می تواند باعث تشدید درد و خستگی شود.
مشکلات گوارشی: برخی بیماران دچار سندرم روده تحریک پذیر (IBS)، نفخ، اسهال یا یبوست می شوند که می تواند همراه با فیبرومیالژیا باشد.
سردرد و میگرن: سردردهای مزمن و میگرن در بسیاری از بیماران گزارش شده است.
عوارض روانی و اجتماعی
اضطراب و افسردگی: زندگی با درد مزمن و محدودیت های جسمی ممکن است به بروز اضطراب و افسردگی منجر شود که خود می تواند شدت علائم را افزایش دهد.
اختلال تمرکز و حافظه: «مه مغزی» یا مشکلات شناختی شامل کاهش تمرکز، فراموشی و کندی ذهن از مشکلات رایج در فیبرومیالژیا است که باعث کاهش کارایی در محیط کار و زندگی روزمره می شود.
کاهش کیفیت زندگی: محدودیت در فعالیت های اجتماعی، کاهش توانایی کار و مشکلات در روابط خانوادگی و اجتماعی از تأثیرات شایع فیبرومیالژیا است.
عاقبت بیماری
فیبرومیالژیا یک بیماری غیر قابل درمان قطعی است، اما با مدیریت صحیح علائم، کیفیت زندگی قابل بهبود است. پیشرفت بیماری در برخی افراد آهسته و در برخی دیگر با نوسانات همراه است. درمان های ترکیبی و حمایت روانی می تواند به کنترل بهتر علائم و کاهش شدت عوارض کمک کند.
عدم کنترل درد و استرس می تواند به افزایش مشکلات روانی و جسمی منجر شود، بنابراین پیگیری منظم پزشکی و رعایت توصیه های درمانی برای کاهش عوارض حیاتی است.
نکات کلیدی در مدیریت عوارض
حفظ فعالیت بدنی منظم و متعادل برای جلوگیری از ضعف عضلانی و کاهش درد.
مدیریت استرس از طریق روش های آرام سازی و حمایت روانی.
خواب کافی و رعایت بهداشت خواب برای کاهش خستگی و بهبود کیفیت زندگی.
پیگیری منظم با پزشک متخصص جهت تنظیم درمان و پیشگیری از عوارض ثانویه.
ارتباط فیبرومیالژیا با افسردگی، تپش قلب و دیگر مشکلات همراه
فیبرومیالژیا با طیف وسیعی از اختلالات روانی و جسمی همراهی دارد. در بیماران مبتلا، سیستم عصبی مرکزی به شکل غیرطبیعی نسبت به تحریکات دردناک واکنش نشان می دهد و این حساسیت بیش ازحد می تواند با اختلالات دیگر همزمان شود:
افسردگی و اضطراب
درد مزمن، خستگی و ناتوانی در انجام فعالیت های روزمره، اغلب باعث بروز افسردگی و اضطراب می شود. همچنین تغییر در سطوح سروتونین و نوروترانسمیترها در مغز که در فیبرومیالژیا نقش دارند، در ایجاد افسردگی هم دخیل هستند.
تپش قلب و علائم شبه قلبی
برخی بیماران دچار تپش قلب، درد قفسه سینه و احساس اضطراب شدید می شوند. این علائم ممکن است ناشی از پاسخ بیش فعال سیستم عصبی خودمختار یا اختلال در تنظیم ضربان قلب باشند، اما در اغلب موارد ارتباطی با بیماری قلبی ساختاری ندارند.
سایر مشکلات فیبرومیالژیا
میگرن و سردردهای تنشی
سندرم روده تحریک پذیر (IBS)
خشکی چشم، خشکی دهان (سندرم شبه شوگرن)
مشکلات مثانه (تکرر، فوریت ادرار)
تفاوت فیبرومیالژیا با سایر بیماری ها مانند روماتیسم و ام اس
تشخیص افتراقی فیبرومیالژیا با بیماری های دیگر حیاتی است، چرا که علائم آن با بسیاری از بیماری های مزمن اشتراک دارد:
تفاوت با روماتیسم مفصلی (RA)
روماتیسم با التهاب مفاصل، تورم، خشکی صبحگاهی طولانی مدت و تخریب مفصلی همراه است. اما در فیبرومیالژیا، التهاب واقعی یا تغییرات ساختاری در مفاصل دیده نمی شود. آزمایش های روماتولوژی مثل RF و Anti-CCP در روماتیسم مثبت اند ولی در فیبرومیالژیا منفی هستند.
تفاوت با ام اس (Multiple Sclerosis)
ام اس یک بیماری نورولوژیک با آسیب به غلاف میلین اعصاب است. علائمی مثل ضعف عضلانی، بی حسی، دوبینی، مشکلات تعادلی، و ضایعات مشخص در MRI دارد. اما در فیبرومیالژیا، MRI مغز طبیعی است و علائم بیشتر به صورت درد منتشر، خستگی و مه ذهنی هستند، بدون شواهد نورولوژیک ساختاری.
فیبرومیالژیا و تأثیر آن بر مفاصل، پوست، چشم و عضلات
عضلات
درد عضلانی منتشر، سفتی و اسپاسم های عضلانی از علائم اصلی فیبرومیالژیا هستند. این دردها اغلب در اطراف مفاصل احساس می شوند، ولی با التهاب یا تخریب همراه نیستند.
مفاصل
در این بیماری مفاصل درگیر التهاب نیستند، اما درد در اطراف مفاصل به صورت حساسیت یا درد عمقی گزارش می شود. این درد به ویژه در ناحیه گردن، شانه، کمر و لگن رایج است.
پوست
برخی بیماران از علائمی مانند سوزش، خارش، حساسیت به لمس، و حتی احساس سوزن سوزن شدن پوست شکایت دارند. این علائم به دلیل اختلال در پردازش درد در سیستم عصبی است نه آسیب پوستی.
چشم ها
خشکی چشم، تاری دید، حساسیت به نور (فوتوفوبیا) و احساس وجود جسم خارجی در چشم از جمله شکایات گزارش شده هستند. ارتباط مستقیم با التهاب چشمی وجود ندارد، اما ممکن است ناشی از اختلال در سیستم عصبی خودمختار یا همپوشانی با سایر بیماری ها باشد.
نکات مهم درباره تشخیص، آزمایش ها و ارزیابی های پزشکی
فیبرومیالژیا به تنهایی با آزمایش خون یا تصویربرداری خاصی تشخیص داده نمی شود، اما برای رد سایر بیماری ها لازم است:
مهم ترین نکات تشخیصی
درد گسترده در حداقل ۴ از ۵ ناحیه ی بدن
وجود خستگی، اختلال خواب یا مشکلات شناختی
ادامه علائم برای بیش از سه ماه
نبود بیماری التهابی یا عصبی دیگر
آزمایش های لازم برای رد سایر بیماری ها
آزمایش های روماتولوژی (ESR, CRP, RF, ANA)
بررسی عملکرد تیروئید (TSH, T4)
شمارش کامل خون برای بررسی کم خونی یا عفونت
در صورت لزوم: MRI مغز، نوار عصب و عضله (EMG, NCV)
خطرات عدم درمان و عواقب عدم مدیریت بیماری
نادیده گرفتن فیبرومیالژیا یا تأخیر در درمان می تواند پیامدهای مهمی برای سلامت جسمی، روانی و اجتماعی فرد داشته باشد:
تشدید درد و خستگی: علائم مزمن تر و سخت تر کنترل می شوند.
افزایش اختلالات روانی: افسردگی، اضطراب، حملات پانیک و احساس ناتوانی تشدید می شود.
افت عملکرد شغلی و اجتماعی: کاهش بهره وری کاری، غیبت های مکرر و محدودیت در روابط خانوادگی یا اجتماعی ایجاد می شود.
کاهش کیفیت زندگی: اختلال خواب، انزوای اجتماعی و اختلالات شناختی باعث افت محسوس در کیفیت زندگی می شود.
افزایش مصرف بی رویه داروها: عدم درمان اصولی می تواند منجر به وابستگی به مسکن ها و داروهای آرام بخش شود.
سوالات متداول درباره فیبرومیالژیا
سوال ۱: آیا فیبرومیالژیا یک بیماری واقعی است یا فقط مربوط به مسائل روانی است؟
جواب:فیبرومیالژیا یک بیماری واقعی است که به علت اختلال در پردازش درد توسط سیستم عصبی مرکزی ایجاد می شود. هرچند علائم آن ممکن است با مشکلات روانی مانند اضطراب و افسردگی همراه باشد، اما ماهیت بیماری فقط روان تنی نیست و پایه های بیولوژیکی مشخصی دارد.
سوال ۲: آیا فیبرومیالژیا به مفاصل یا عضلات آسیب دائمی می زند؟
جواب:فیبرومیالژیا باعث تخریب یا التهاب مفاصل و عضلات نمی شود. دردها ناشی از حساسیت غیرطبیعی سیستم عصبی هستند و آسیب ساختاری ایجاد نمی کنند. با این حال، درد و خستگی می توانند کیفیت زندگی را تحت تأثیر قرار دهند.
سوال ۳: آیا فیبرومیالژیا درمان قطعی دارد؟
جواب:در حال حاضر درمان قطعی برای فیبرومیالژیا وجود ندارد، اما علائم آن با داروهای مناسب، تغییرات در سبک زندگی، درمان های فیزیکی و حمایت روانی قابل کنترل است و بسیاری از بیماران بهبود قابل توجهی تجربه می کنند.
سوال ۴: آیا فیبرومیالژیا ارثی است؟
جواب:عوامل ژنتیکی در افزایش احتمال ابتلا به فیبرومیالژیا نقش دارند و این بیماری در خانواده هایی که سابقه آن وجود دارد شایع تر است. با این حال، عوامل محیطی و استرس نیز نقش مهمی در شروع بیماری دارند و فیبرومیالژیا صرفاً یک بیماری ارثی نیست.
سوال ۵: چه کسانی بیشتر به فیبرومیالژیا مبتلا می شوند؟
جواب:زنان بین ۳۰ تا ۵۰ سال بیشتر در معرض ابتلا به فیبرومیالژیا قرار دارند، اما این بیماری در مردان و سایر گروه های سنی هم دیده می شود. سابقه خانوادگی، فشارهای روحی ـ روانی، استرس های شدید و تروماهای جسمی از عوامل موثر در بروز بیماری محسوب می شوند.
درج نظر