اطلاعات دارویی تی اتیل پرازین

احتمالا مکانیسم اصلی تی اتیل پرازین مربوط به اثرات آنتی دوپامینرژیک و مهار گیرنده های موسکارینی و هسیتامینی (H1) در مرکز تهوع و CTZ می باشد.

تی اتیل پرازین گیرنده های پس سیناپسی دوپامینی 2 در CTZ را مهار کرده بنابراین تحریک مرکز تهوع در مغز کاهش می یابد. به طور محیطی عصب واگ را در مجرای گوارش مهار می کند. علاوه بر این , تی اتیل پرازین اثرات آنتاگونیستی روی گیرنده های موسکارینی, هیستامینی(H1) و آلفا1 نیز دارد.

در خصوص جذب دارو , توزیع, متابولیسم و نیمه عمر آن اطلاعات دقیقی در دسترس نیست. اتصال پروتئینی دارو حدود 60 درصد است و دفع دارو توسط ادرار صورت می گیرد.

بزرگسالان
- تهوع و استفراغ: 10 میلی گرم خوراکی یا عضلانی عمیق 1 تا 3 بار در روز برحسب نیاز.
کودکان 12 ساله و بزرگتر ( در کودکان کمتر از 12 سال توصیه نمی شود )
- تهوع و استفراغ: 10 میلی گرم خوراکی یا عضلانی عمیق 1 تا 3 بار در روز برحسب نیاز

• داروی تزریقی تی اتیل پرازین حاوی سدیم متا بی سولفیت است که ممکن است باعث ایجاد آلرژی و علائم آنافیلاکتیک شود و عوارض تهدید کننده حیات ایجاد کند.
• حساسیت مفرط به متابی سولفیت قابل پیش بینی نیست اما در افراد مبتلا به آسم احتمال بیشتری وجود دارد.
• در هنگام استفاده از این دارو جهت کنترل تهوع بعد از عمل جراحی , ممکن است بیمار در زمان ریکاوری دچار بی قراری و تضعیف سیستم عصبی مرکزی شود.
• علائم اکستراپیرامیدال شامل دیستونی, آکاتزی, دیس فاژی و .... ممکن است اتفاق بیفتد. برای درمان این عوارض دوز دارو باید کاهش یافته و درمان دارویی نیز انجام شود.
• قرص های تی اتیل پیرازین ممکن است حاوی ماده تارترازین باشند که آلرژی زا است و در برخی افراد علائم آسم را ایجاد میکند. معمولا افرادی که به آسپرین حساسیت دارند به این ماده نیز حساس هستند.
• در بیماران مبتلا به ساپرس مغز استخوان تنها در مواردی که منفعت مصرف دارو بیش از مضرات آن باشد باید مصرف شود.
• مجموعه ای از علائم بالقوه کشنده که گهگاه به سندرم بدخیم نورولپتیک ربط داده می شود در ارتباط با داروهای فنوتیازینی گزارش شده است . علائم بالینی این سندرم بدخیم عبارتند از : سختی عضلانی, تغییرات خلقی و شواهد ناپایداری اتونومیک ( ضربان قلب یا فشارخون نامنظم, تاکیکاردی, دیافورز و نامنظمی ضربان قلب). مدیریت این سندرم با قطع سریع داروی ایجاد کننده ودرمان علامتی سریع علائم سندرم می باشد. در خصوص دارو درمانی جهت درمان این بیماری, اتفاق نظر وجود ندارد.
• در صورت ایجاد افت فشارخون, نبایستی اپی نفرین استفاده شود چراکه اثرات آن توسط تی اتیل پرازین مسدود و حتی گاهی برعکس می شود. در صورت نیاز به یک داروی وازوپرسور, نوراپی نفرین یا فنیل افرین باید استفاده شود.
• ترکیبات فنوتیازینی با کاهش آستانه تشنج ممکن است در افراد مستعد باعث ایجاد تشنج شود. بنابراین در این افراد باید با احتیاط تجویز شود و در بیماران مصرف کننده داروی ضد تشنج , دوز داروی ضدتشنج باید افزایش یابد.
• از آنجایی که مصرف تی اتیل پرازین می تواند باعث خواب آلودگی و کاهش هوشیاری شود, بهتر است تا مشخص شدن اثرات دارو از رانندگی و انجام فعالیت های دقیق خودداری شود.

در صورت وجود هرکدام از موارد زیر قبل از مصرف دارو با پزشک مشورت شود:
سابقه آلرژی به دارو یا ترکیبات آن و علائمی که ایجاد شده است( راش پوستی, کهیر, خارش, اشکال در تنفس, سرفه, ادم صورت و زبان).
** در صورت وجود بیماریهای زیرقبل از مصرف دارو با پزشک مشورت شود:
- مشکلات خونی, بیماریهای مغز استخوان, مشکلات مغزی, کبدی و کاهش تعداد سلولهای خونی.
** موارد زیر با پزشک مطرح شود :
خواب آلودگی شدید, مصرف الکل یا سایر داروهای کاهنده هوشیاری ( فنوباربیتال, اکسی کدون و ...) .
** احتمال ایجاد سندرم نورولپتیک بدخیم با علائم تب, کرامپ و سفتی عضلات, سرگیجه, سردرد شدید, گیجی, اختلال تفکر, تپش قلب و تعریق شدید وجود دارد.
مصرف دارو با غذا یا با یک لیوان پر از آب یا شیر صورت گیرد تا از ایجاد عوارض گوارشی جلوگیری شود.
** در صورت فراموش کردن یک دوز دارو باید بلافاصله استفاده شود ولی اگر تا دوز بعدی زمان زیادی باقی نیست از دوز فراموش شده صرف نظر شده و برنامه عادی مصرف دارو ادامه یابد و دوز دارو 2 برابر نشود.