اطلاعات دارویی تیوتیکسن

مکانیسم اثر تیوتیکسن دقیقا شناخته شده نیست. احتمالا مکانیسم اصلی مربوط به اثرات آنتی دوپامینرژیک دارو است که اثرات ضد سایکوز ایجاد می کند.

تیوتیکسن اثرات خفیف آنتی کولینرژیک , آنتی هسیتامینی, آلفا آدرنرژیک وخواب آوری و تاثیرات قوی خارج هرمی دارد. همچنین اثر ضد تهوعی نیز دارد. اثر اصلی دارو اثرات آنتی دوپامینرژیک می باشد. محل اثر گذاری دارو در ساب کورتکس رتیکولار ،هیپوتالاموس و سیستم لیمبیک می باشد.

• تیوتیکسن بعد از مصرف خوراکی به خوبی و به سرعت جذب می شود.
• حداکثر غلظت پلاسمایی دارو حدود 1 تا 3 ساعت بعد مصرف ایجاد می شود.
• اثرات آنتی سایکوتیک دارو طی 2 تا 4 هفته پس از شروع درمان شروع شده و پاسخ درمانی مطلوب معمولا پس از 6 ماه یا بیشتر ایجاد می شود.
• تیوتیکسن به خوبی در بافت های بدن توزیع شده و احتمالا از جفت نیز می گذرد و احتمالا در داخل شیر مادر هم ترشح می شود.
• اتصال پروتئینی دارو بالا و بیش از 99 درصد است و در کبد تحت تاثیر عبور اول کبدی شدیدی به تیوتیکسن سولفوکساید و ان-دس متیل تیوتیکسن متابولیزه شده و داروی تغییر نیافته و متابولیت ها در مدفوع دفع می شوند.

اسکیزوفرنی

بزرگسالان
- شیزوفرنی
موارد خفیف : شروع درمان با 2 میلی گرم به صورت خوراکی روزانه 3 مرتبه و در ادامه تا 15 میلی گرم روزانه افزایش می یابد.
موارد شدید : 5 میلی گرم خوراکی 2 مرتبه در روز و در ادامه 20 تا 30 میلی گرم خوراکی روزانه. حداکثر دوز مجاز روزانه 60 میلی گرم می باشد.
کودکان 12 ساله و بزرگتر( در کودکان کمتر از 12 سال توصیه نمی شود )
- شیزوفرنی
خفیف : شروع درمان با 2 میلی گرم به صورت خوراکی روزانه 3 مرتبه و در ادامه تا 15 میلی گرم روزانه افزایش می یابد.
شدید : 5 میلی گرم خوراکی 2 مرتبه در روز و در ادامه 20 تا 30 میلی گرم خوراکی روزانه. حداکثر دوز مجاز روزانه 60 میلی گرم می باشد.

دیسکرازی خونی , کما , عدم هوشیاری , حساسیت به تیوتیکسن یا داروهای خانواده فنوتیازین , تضعیف سیستم عصبی مرکزی , کلاپس گردش خون

تهوع , سردرد2 , اختلال در سیکل ماهیانه بانوان , خشکی دهان , یبوست , تشنج , سرگیجه , اسهال , کهیر , ادم محیطی , بزرگ شدن پستانها , کاهش میل جنسی , احتقان بینی , واکنشهای روانی سایکوتیک , خواب آلودگی , راش پوستی , تاکیکاردی , واکنش های خارج هرمی , گالاکتوره , افزایش آنزیم های کبدی در خون , آنافیلاکسی , افت فشارخون , دیسکینزی , علائم شبه پارکینسون , دیستونی , اکاتزیا , آمنوره , ضعف عضلات , افزایش بزاق , تغییرات الکتروکاردیوگراف , اختلال تنظیم دمای بدن , بیش فعالی , درماتیت , هیپرپیگمانتاسیون , حساسیت پوست به نور , لتارژی , افزایش پرولاکتین

سایمتیدین , متوکلوپرامید , پتاسیم سیترات , سدیم اکسی بات , سافینامید , تاپنتادول , مفلوکین , ومورافنیب , گلیکوپیرونیوم توسیلات , اکسی مورفون , بنزهیدروکدون/استامینوفن , کانابیدیول

داروهای کاهش دهنده فشار خون - ضد افسردگی های سه حلقه ای -الکل -استفاده همزمان با بیهوش کننده های عمومی - اپیوئیدها - آنتی کولینرژیک ها - ضد دردها - آنتی هیستامین ها - باربیتورات ها -

مسن مبتلا به سایکوز مرتبط با دمانس , داروهای ضد سایکوز ریسک مرگ و میر را افزایش می دهند. بنابراین تیوتیکسن در درمان این بیماران جایگاهی ندارد.
- دیسکنزی تاخیری , یک سندرم بالقوه غیرقابل برگشت می باشد که طی آن بیمار دچار حرکات غیرارادی می شود. اگرچه شیوع این عارضه در بیماران مسن خصوصا زنان بیشتر است اما قبل از شروع درمان, تخمین احتمال وقوع آن تقریبا غیرممکن است.
- مجموعه ای از علائم بالقوه کشنده که گهگاه به سندروم نورولپتیک بدخیم ربط داده می شود در ارتباط با داروهای ضدسایکوز گزارش شده است . علائم بالینی این سندروم بدخیم عبارتند از : سختی عضلانی, تغییرات خلقی و شواهد ناپایداری اتونومیک (ضربان قلب یا فشارخون نامنظم, تاکیکاردی, تعریق و نامنظمی ضربان قلب). مدیریت این سندروم با قطع سریع داروی ایجاد کننده و درمان علامتی سریع علائم سندروم و نشانه های قطع دارو می باشد. در خصوص دارو درمانی جهت درمان این بیماری, اتفاق نظر وجود ندارد.
- تیوتیکسن در درمان بیماران با سن کمتر از 12 سال توصیه نمی شود چراکه بی ضرری این دارو در کودکان اثبات شده نیست.
- در بیماران قلبی باید با احتیاط استفاده شود.
- مانند سایر تضعیف کننده های سیستم عصبی, همراهی تیوتیکسن با داروهای تضعیف کننده سیستم عصبی (الکل, بیهوش کننده های عمومی, باربیتورات ها, اپیوئیدها و نارکوتیک ها یا سایر داروهای سایکواکتیو) باعث افزایش اثرات ساپرس عصبی می شود.
- رتینوپاتی پیگمنتری در بیمارانی که دوزهای بالا یا دوره های طولانی تیوتیکسن را مصرف می کنند مشاهده می شود که باعث تاری دید و اختلال در دید شبانه می شود.
- تیوتیکسن ممکن است باعث ایجاد دیسکرازی های خونی ( لکوپنی, نوتروپنی و آگرانولوسیتوز و پورپورا ) و آسیب کبدی ( یرقان و سنگ صفراوی) شود.
- داروهای آنتی سایکوز مانند تیوتیکسن ممکن است باعث افزایش سطح پرولاکتین شود بنابراین در موارد مصرف مزمن بیمار باید از این نظر تحت کنترل باشد.
- ترکیبات حاوی تیوتیکسن با کاهش آستانه تشنج ممکن است در افراد مستعد باعث ایجاد تشنج شود. بنابراین در این افراد باید با احتیاط تجویز شود .

در صورت وجود هرکدام از موارد زیر قبل از مصرف دارو با پزشک مشورت شود:
سابقه آلرژی به دارو یا ترکیبات آن و علائمی که ایجاد شده است( راش پوستی, کهیر, خارش, اشکال در تنفس, سرفه, ادم صورت و زبان).
در صورت وجود بیماری های زیرقبل از مصرف دارو با پزشک مشورت شود:
مشکلات خونی, بیماریهای مغز استخوان, مشکلات مغزی, کبدی و کاهش تعداد سلول های خونی.
موارد زیر با پزشک مطرح شود :
خواب آلودگی شدید, مصرف الکل یا سایر داروهای کاهنده هوشیاری ( فنوباربیتال , اکسی کدون و ...) , سن کمتر از 12سال.
- احتمال ایجاد سندرم نورولپتیک بدخیم با علائم تب, کرامپ و سفتی عضلات, سرگیجه, سردرد شدید, گیجی, اختلال تفکر, تپش قلب و تعریق شدید وجود دارد.
- ازآنجاییکه مصرف تیوتیکسن می تواند باعث خواب آلودگی وکاهش هوشیاری شود, بهتر است تا مشخص شدن اثرات دارو از رانندگی و انجام فعالیت های دقیق خودداری شود.
- به علت احتمال کاهش تعداد گلبول های سفید خون امکان ایجاد عفونت های بالقوه کشنده وجود دارد بنابراین هرگونه علامت عفونت شامل درد, تب, لرز و ... باید گزارش شود.
- این دارو ممکن است در نتایج تست بارداری اختلال ایجاد کند و باعث نتیجه خطا شود.
- مصرف دارو بدون توجه به غذا صورت گیرد و در صورت ایجاد عوارض گوارشی بعد از غذا مصرف شود.
- در صورت فراموش کردن یک دوز دارو باید بلافاصله استفاده شود ولی اگر تا دوز بعدی زمان زیادی باقی نیست از دوز فراموش شده صرف نظر شده و برنامه عادی مصرف دارو ادامه یابد و دوز دارو 2 برابر نشود.

C ( داروهای گروه C فقط باید با تجویز پزشک مورد مصرف قرار بگیرد. خطرات ناشی از مصرف این گروه از داروها هنوز رد نشده است و یا اینکه مطالعات انسانی انجام نشده است و پزشک زمانی که احساس کند فواید مصرف این گروه از داروها از مضرات احتمالی آن بسیار بیشتر است و مصرف آن برای بیمار ضروری است تجویز انجام می‌دهد. )

فلوپنتیکسول , هالوپریدول