اطلاعات دارویی سولتوپراید

عمل اصلی سولتوپراید  محاصره گیرنده های D2 در مسیرهای دوپامینرژیک سیستم عصبی مرکزی است (به عنوان مثال بافت های مخطط) ، بدون تداخل در گیرنده های آدرنال آلفا یا بتا یا سایت های 5-HT1 و 5-HT2 سروتونرژیک
 همچنین میل اتصال سولتوپراید  در گیرنده های D2  غشا  بافتهای  مخطط  ،  مشابه گیرنده های D4 گزارش شده است.
 سلتوپراید در حلقه پیرولیدین خود یک مرکز کایرال دارد. بنابراین ، این دارو مخلوطی از دو انانتیومر (-) - سولتوپراید و (+) - سولتوپراید است. پروفایل فارماکوکینتیک هر دو آنانتیومر مشابه سولتوپراید  میباشد.

مدت زمان تاثیر:

تک دوزعضلانی : 5 ساعت

سطح غلظت دارو:

726 تا 1274 نانوگرم در میلی لیتر

(سطح پلاسمایی حالت پایدار سولتوپراید در بیمارانی که 600 تا 1200 میلی گرم در روز به مدت 6 ماه تجویز می شد ، به ترتیب 726 و 1274 نانوگرم در میلی لیتر بود.)

زمان رسیدن به اوج غلظت:

 خوراکی : 1 تا 1.7 ساعت

سولتوپراید پس از دوز خوراکی به سرعت جذب می شود ، در حالی که حداکثر سطح پلاسما در 1 تا 1.7 ساعت اتفاق می افتد. حداکثر غلظت متوسط ​​ 330  نانوگرم در میلی لیتر (بعد از 50 میلی گرم) و 550 تا 844 نانوگرم در میلی لیتر (بعد از 100 میلی گرم) گزارش شده است.

عضلانی: 45/0 ساعت

پس از تجویز عضلانی 400 میلی گرم سولتوپراید ، در 0.45 ساعت  به اوج سطح  پلاسما (در حدود 1130 نانوگرم در میلی لیتر )رسیده است.

جذب و فراهمی زیستی:

1) قرص خوراکی  : 80٪ تا 90٪

متابولیسم:

متابولیت با فعالیت ناشناخته  (اکسو- سلتوپراید )

دفع :

دفع کلیه 90٪ ( تقریباً 90٪ دارو بدون تغییر از طریق ادرار و 4٪ از طریق اکسو- سلتوپراید دفع می شود)

پاکسازی کلیه

360 میلی لیتر در دقیقه

پاکسازی کل بدن

400 میلی لیتر در دقیقه

نیمه عمرحذف :

3.5 تا 5.3 ساعت

درمان اسکیزوفرنی حاد و مزمن.

بزرگسالان:

دوز شروع 400 میلی گرم تا 800 میلی گرم در روز ، به صورت یک یا دو قرص دو بار در روز (صبح و اوایل شب) توصیه می شود.

علائم عمدتا مثبت (اختلال فکر ، توهم ، هذیان) به دوزهای بالاتر پاسخ می دهند و دوز شروع حداقل 400 میلی گرم دو بار در روز توصیه می شود ، در صورت لزوم  تا حداکثر 1200 میلی گرم دو بار در روز افزایش می یابد. ثابت نشده است که افزایش دوز بیش از این سطح باعث بهبود بیشتر می شود.

علائم عمدتا منفی (فقر گفتاری ، بی انرژی بودن ، بی علاقگی و همچنین افسردگی) به دوزهای کمتر از 800 میلی گرم در روز پاسخ می دهند. بنابراین ، دوز شروع 400 میلی گرم دو بار در روز توصیه می شود. کاهش این دوز به 200 میلی گرم دو بار در روز به طور معمول اثر هشدار دهنده سولتوپراید را افزایش می دهد.

بیماران با علائم مثبت و منفی مخلوط ، هیچ یک از آنها غالب نیستند ، به طور معمول به دوز 400 تا 600 میلی گرم دو بار در روز پاسخ می دهند.

 افراد مسن:

محدوده دوز مشابه در افراد مسن قابل استفاده است ، اما اگر شواهدی از اختلال کلیوی وجود دارد ، باید دوز دارو کاهش یابد.

کودکان :

تجربه بالینی در کودکان زیر 14 سال برای اجازه دادن به دوز دارویی کافی نیست.

فائوکروموسیتوما و پورفیری حاد.

حساسیت بیش از حد به سولپیرید یا به هر یک از مواد جانبی

تومورهای همزمان وابسته به پرولاکتین به عنوان مثال پرولاکتینومهای غده هیپوفیز و سرطان پستان

موارد مرتبط با لوودوپا یا داروهای ضدپاركینسون

اختلالات خون و سیستم لنفاوی :

غیر معمول: لکوپنی.

ناشناخته است: نوتروپنی ، آگرانولوسیتوز

اختلالات سیستم ایمنی بدن:

ناشناخته است: واکنش های آنافیلاکتیک شامل کهیر ، تنگی نفس ، افت فشار خون و شوک آنافیلاکتیک.

اختلالات غدد درون ریز:

شایع: هایپرپرولاکتینمی

اختلالات روانی:

شایع: بی خوابی.

مشخص نیست: گیجی

اختلالات سیستم عصبی:

شایع: آرام بخشی یا خواب آلودگی ، اختلال خارج هرمی (این علائم به طور کلی با تجویز داروی ضد پارکینسون قابل برگشت هستند) ، پارکینسون ، لرزش ، آکاتیزیا

غیرمعمول: هیپرتونی ، دیسکینزی و دیستونی.

ناشناخته است: سندرم بدخیم نورولپتیک ، هیپوکینزی ، دیسکینزیای تأخیری ، تشنج.

اختلالات متابولیسم و ​​تغذیه:

ناشناخته است: هیپوناترمی ، سندرم ترشح نامناسب هورمون ضد ادرار

اختلالات قلبی:

نادر: آریتمی بطنی ، فیبریلاسیون بطنی ، تاکی کاردی بطنی.

ناشناخته است: الکتروکاردیوگرام QT طولانی ، ایست قلبی ، آریتمی ، مرگ ناگهانی

اختلالات عروقی:

غیر معمول: افت فشار خون ارتوستاتیک.

ناشناخته است: آمبولی وریدی ، آمبولی ریوی ، ترومبوز ورید عمقی

اختلالات تنفسی ، قفسه سینه و مدیاستن:

اختلالات دستگاه گوارش:

متداول: یبوست

غیر معمول: بیش از حد ترشح بزاق.

اختلالات کبدی صفراوی:

شایع: آنزیم کبدی افزایش می یابد

اختلالات پوستی و زیرپوستی:

شایع: بثورات ماکولوپاپولار.

سیستم تولید مثل و اختلالات پستان:

شایع: درد پستان ، گالاکتوره.

غیر معمول: بزرگ شدن پستان ، آمنوره ، ارگاسم غیر طبیعی ، اختلال نعوظ.

مشخص نیست: ژنیکوماستی.

اختلالات عمومی:

متداول: افزایش وزن.

لوودوپا ، داروهای ضدپاركینسون (تضاد متقابل اثرات بین لوودوپا یا داروهای ضدپاركینسون از جمله روپینیرول)

الکل( اثرات آرام بخشی داروهای اعصاب را تقویت می کند. از مصرف نوشیدنی های الکلی و داروهای حاوی الکل خودداری کنید)

داروهای القا کننده برادی کاردی مانند مسدود کننده های بتا

دیلتیازم و وراپامیل ، کلونیدین ؛ دیجیتال

داروهایی که باعث عدم تعادل الکترولیت ها می شوند ، به ویژه مواردی که باعث هیپوکالمی می شوند مانند دیورتیک های هیپوکالمی ، ملین های محرک ، گلوکوکورتیکوئیدها ، تتراکوزاکتیدها.

عوامل ضد آریتمی مانند کینیدین ، ​​دیسوپیرامید، آمیودارون ، سوتالول

سایر داروها مانند پیموزید ، هالوپریدول ، متادون ، داروهای ضد افسردگی ایمی پرامین ، لیتیوم ، سیزاپرید ، تیوریدازین ، اریترومایسین ، هالوفانترین ، پنتامیدین.

عوامل ضد فشار خون(به دلیل  احتمال افزایش فشار خون  )

داروهای سرکوب کننده اعصاب مرکزی شامل مواد مخدر ، ضد درد ، آنتی هیستامین ها، باربیتورات ها ، بنزودیازپین ها و سایر داروهای ضد درد ، کلونیدین و مشتقات آن.

آنتی اسیدها یا سوکرالفات( جذب سولپیرید پس از مصرف همزمان کاهش می یابد. بنابراین ، سولپیراید باید دو ساعت قبل از این داروها تجویز شود)

لیتیوم( افزایش خطر اثرات خارج از هرم. قطع مصرف هر دو دارو در اولین نشانه های مسمومیت عصبی توصیه می شود)

افزایش اثرات تحریکی در دوزهای بالا در تعداد کمی از بیماران گزارش شده است: در مراحل تهاجمی ، آشفته یا هیجان زده روند بیماری ، دوزهای کم سولپیرید ممکن است علائم را تشدید کند. در مواردی که شیدایی یا هیپومانیا وجود دارد باید مراقبت کرد.

واکنشهای اکستراپیرامیدال ، عمدتاً آکاتیزیا در تعداد کمی از موارد گزارش شده است. در صورت وقوع ، کاهش دوز یا داروی ضد پارکینسون ممکن است لازم باشد.

همانند سایر داروهای اعصاب ، سندرم بدخیم نورولپتیک ( یک عارضه بالقوه کشنده ، که با هایپرترمی ، سفتی عضلات ، بی ثباتی خودمختار ، تغییر هوشیاری و افزایش CPK مشخص می شود ) گزارش شده است. در چنین شرایطی ، یا در صورت هایپرترمی از منشا تشخیص داده نشده ، تمام داروهای ضد روان پریشی ، از جمله سولتوپراید ، باید قطع شوند.

بیماران مسن مستعد ابتلا به افت فشار خون در حالت موضعی ، آرام بخشی و اثرات خارج از هرم هستند.

علائم ترک حاد ، از جمله حالت تهوع ، استفراغ ، تعریق و بی خوابی پس از قطع ناگهانی داروهای ضد روان پریشی رخ میدهد. عود علائم روان پریشی نیز ممکن است رخ دهد و ظهور اختلالات حرکتی غیر ارادی (مانند آکاتیزیا ، دیستونی و دیسکینزی) نیز گزارش شده است. بنابراین ، کاهش دوز تدریجی توصیه می شود.

اطلاعات حاصل از دو مطالعه مشاهده ای بزرگ نشان داد که افراد مسن مبتلا به زوال عقل که تحت درمان با روان پریشی قرار دارند در مقایسه با افرادی که تحت درمان نیستند ، در معرض خطر افزایش مرگ قرار دارند. داده های کافی برای تخمین دقیق میزان دقیق خطر وجود ندارد و علت افزایش خطر مشخص نیست.

سولتوپراید برای درمان اختلالات رفتاری مرتبط با زوال عقل مجوز ندارد.

مواردی از ترومبوآمبولی وریدی  با داروهای ضد روان پریشی گزارش شده است. باید تمام عوامل خطر احتمالی ترومبوآمبولی وریدی  قبل و در حین درمان با سولتوپراید شناسایی و اقدامات پیشگیرانه انجام شود.

سولپیراید ممکن است سطح پرولاکتین را افزایش دهد. بنابراین ، باید احتیاط کرد و بیماران با سابقه یا سابقه خانوادگی سرطان پستان باید در حین درمان با سولتوپراید از نزدیک کنترل شوند.

در بیماران مسن ، مانند سایر داروهای اعصاب ، از سولتوپراید باید با احتیاط خاصی استفاده شود.

در کودکان ، اثر و ایمنی سولتوپراید  به طور کامل بررسی نشده است. بنابراین ، هنگام تجویز برای کودکان باید احتیاط کرد.

هنگامی که درمان عصبی در بیمار مبتلا به پارکینسون کاملاً ضروری باشد ، می توان از سولتوپراید استفاده کرد ، اگرچه احتیاط لازم است.

داروهای اعصاب ممکن است آستانه صرع را کاهش دهند. موارد تشنج ، گاهی اوقات در بیمارانی که سابقه قبلی ندارند ، با سولتوپراید گزارش شده است. در تجویز آن برای بیماران مبتلا به صرع ناپایدار احتیاط توصیه می شود و بیماران با سابقه صرع باید در حین درمان با سولتوپراید از نزدیک کنترل شوند.

در بیمارانی که به سولتوپراید نیاز دارند و تحت درمان ضد تشنج هستند ، دوز داروی ضد تشنج نباید تغییر کند.

موارد تشنج ، گاهی در بیمارانی که سابقه قبلی ندارند ، گزارش شده است.

در بیماران با سابقه گلوکوم ، ایلئوس ، احتباس ادرار یا هیپرپلازی پروستات با احتیاط از سولتوپراید استفاده شود.

همانند سایر داروهایی که کلیه راه اصلی دفع آنها است ، در موارد نارسایی کلیه ، دوز دارو باید کم کم تیتر شود.

سولپیرید باعث طولانی شدن فاصله QT می شود. این اثر شناخته شده است که خطر آریتمی های بطنی جدی را تقویت می کند.

از درمان همزمان با سایر داروهای اعصاب پرهیز کنید.

در کارآزمایی های بالینی تصادفی در مقابل دارونما که در جمعیت بیماران مسن مبتلا به زوال عقل انجام شده و با داروهای ضد سایکوتیک غیرمعمول تحت درمان قرار گرفته اند ، افزایش 3 برابری خطر وقایع عروقی مغزی مشاهده شده است. مکانیسم افزایش چنین ریسکی مشخص نیست. در بیماران دارای عوامل خطر سکته مغزی ، سولتوپراید  باید با احتیاط مصرف شود.

لکوپنی ، نوتروپنی و آگرانولوسیتوز همراه با داروهای ضد روان پریشی از جمله سولتوپراید  گزارش شده است. عفونت یا تب غیرقابل توجیه ممکن است شواهدی از دیسکرازی خون باشد و نیاز به بررسی فوری هماتولوژی دارد.

به دلیل خطر بحران فشار خون ، در بیماران مبتلا به فشار خون بالا ، به ویژه در افراد مسن ، باید با احتیاط از سولتوپراید استفاده شود. بیماران باید به اندازه کافی کنترل شوند.

بیمارانی که دارای مشکلات ارثی نادر عدم تحمل گالاکتوز یا سو جذب گلوکز-گالاکتوز هستند نباید از این دارو استفاده کنند.

اطلاعات بسیار محدودی جهت استفاده از سولتوپراید در زنان باردار در دسترس میباشد و ایمنی سولتوپراید در دوران بارداری انسان ثابت نشده است.

سولتوپراید از جفت عبور می کند. مطالعات روی حیوانات با توجه به سمیت تولید مثل کافی نیست.

استفاده از سولپیراید در دوران بارداری و در زنان باردار توصیه نمی شود ، مگر اینکه مزایای آن خطرات احتمالی را توجیه کند.