اطلاعات دارویی داراتومومب

CD38 یک گلیکوپروتئین حاضر بر سطح سلول های خون ساز می باشد و مسئول تعدادی از عملکرد های سیگنالینگ سلولی است. داراتومومب یک آنتی بادی ایمونوگلوبولین G1 کاپا مونوکلونال (IgG1κ) می باشد که CD38 را هدف قرار می دهد. سرطان هایی همچون مالتیپل میلوما، CD38 را بیش از حد بیان می کنند، لذا دارتومومب نیز تمایل بیشتری برای این سلول ها دارد. این اتصال به داراتومومب اجازه ی القای آپوپتوز، فاگوسیتوز سلولی وابسته به آنتی بادی و سیتوتوکسیسیتی وابسته به آنتی بادی و مکمل می دهد.

داراتومومب یک آنتی بادی مونوکلونال است که سلول های با بیان بالای CD38، از جمله سلول های مالتیپل میلوما، را هدف قرار می دهد و آپوپتوز این سلول ها را القا می کند. این دارو طول اثر طولانی دارد، لذا هر 1-4 هفته تجویز می شود. بیماران باید پیرامون خطرات دارو از جمله ازدیاد حساسیت، نوتروپنی، تروبوسیتوپنی، سمیت کشنده جنینی و تداخل با غربالگری متقابل و پایش آنتی بادی گلبول های قرمز مطلع شوند.

جذب:
غلظت پیک پلاسما: 592 mcg/mL » زیرجلدی و 688 mcg/mL » وریدی
زمان پیک پلاسما: حدود سه روز در تجویز زیرجلدی
فراهمی زیستی مطلق: 69 %

توزیع:
حجم توزیع: 3.8 لیتر » محیطی و 5.2 لیتر » مرکزی

حذف:
کلیرانس: 119 mL/day
نیمه عمر: 20 روز

مالتیپل میلومای تازه تشخیص داده شده:

درمان ترکیبی با بورتزومیب، ملفالان و پردنیزولون در بیماران فاقد شرایط ASCT یا پیوند سلول های بنیادی اتولوگ:
هفته ی 1-6: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هفته ای یک بار (مجموعا 6 دوز)
هفته ی 7-54: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر سه هفته یک بار (مجموعا 16 دوز که اولین آنها در هفته ی 7 تجویز می شود)
هفته ی 55 به بعد تا پیشرفت بیماری: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر 4 هفته یک بار که دوز اول در هفته ی 55 تجویز می شود.

درمان ترکیبی با لنالیدوماید و دگزامتازون در بیماران فاقد شرایط ASCT:
هفته ی 1-8: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هفته ای یک بار (مجموعا 8 دوز)
هفته ی 9-24: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر دو هفته یک بار (مجموعا 8 دوز که دوز اول در هفته ی 9 تجویز می شود)
هفته ی 25 به بعد تا پیشرفت بیماری: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر 4 هفته یک بار که اولین دوز در هفته ی 25 تجویز می شود.

درمان ترکیبی با بورتزومیب، تالیدوماید و دگزامتازون در بیماران واجد شرایط ASCT:
فاز القایی (هقته ی 1-8): 16 mg/kg انفوزیون وریدی هفته ای یک بار (مجموعا 8 دوز)
فاز القایی (هفته ی 9-16): 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر دو هفته یک بار (مجموعا 4 دوز که اولین دوز در هفته ی 9 تجویز می شود)
درمان را برای شیمی درمانی با دوز بالا و ASCT متوقف کنید.
فاز ادغام (هفته ی 1-8): 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر دو هفته یک بار (مجموعا 4 دوز که اولین دوز در هفته ی یک بعد از شروع مجدد درمان تجویز می شود)


مالتیپل میلومای مقاوم یا عود مجدد:

تک درمانی:
به تنهایی در درمان مالتیپل میلوما در بیمارانی که حداقل 3 خط درمان دریافت کرده اند، شامل یک مهارکننده ی پروتئازوم (PI) و یک عامل ایمونومدولاتور (IMiD) یا بیمارانی که دو برابر به PI و IMiD مقاوم هستند، بکار می رود.
هفته ی 1-8: 16 mg/kg انفوزیون وریدی یک بار در هفته (مجموعا 8 دوز)
هفته ی 9-24: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر دو هفته یک بار (مجموعا 8 دوز که اولین دوز در هفته ی نهم تجویز می شود)
هفته ی 25 به بعد تا پیشرفت بیماری: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر 4 هفته یک بار که اولین دوز در هفته ی 25 تجویز می شود.

درمان ترکیبی با بورتزومیب و دگزامتازون:
در بیمارانی که حداقل یک درمان قبلی دریافت کرده اند.
هفته ی 1-9: 16 mg/kg انفوزیون وریدی یک بار در هفته (مجموعا 9 دوز)
هفته ی 10-24: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر 3 هفته یک بار (مجموعا 5 دوز که اولین آنها در هفته ی 10 تجویز می شود)
هفته ی 25 به بعد تا پیشرفت بیماری: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر 4 هفته یک بار که اولین دوز در هفته ی 25 تجویز می شود.

درمان ترکیبی با لنالیدوماید و دگزامتازون:
در بیمارانی که حداقل یک درمان قبلی دریافت کرده اند.
هفته ی 1-8: 16 mg/kg انفوزیون وریدی یک بار در هفته (مجموعا 8 دوز)
هفته ی 9-24: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر دوهفته یک بار (مجموعا 8 دوز که اولین دوز در هفته ی 9 تجویز می شود)
هفته ی 25 به بعد تا پیشرفت بیماری: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر 4 هفته یک بار که اولین دوز در هفته ی 25 تجویز می شود.

درمان ترکیبی با پمالیدوماید و دگزامتازون:
در بیمارانی که حداقل دو درمان قبلی شامل لنالیدوماید و PI دریافت کرده اند.
هفته ی 1-8: 16 mg/kg انفوزیون وریدی یک بار در هفته
هفته ی 9-24: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر دو هفته یک بار (مجموعا 8 دوز که دوز اول در هفته ی نهم تجویز می شود)
هفته ی 25 به بعد تا پیشرفت بیماری: 16 mg/kg انفوزیون وریدی هر 4 هفته یک بار که دوز اول در هفته ی 25 تجویز می شود.

درمان ترکیبی با کارفیلزومایب و دگزامتازون:
در بیمارانی که قبلا 1-3 خط درمان دریافت کرده اند.
هفته ی اول: 8 mg/kg در روز یک و دو(مجموعا دو دوز)
هفته ی 2-8: 16 mg/kg وریدی یک بار در هفته (مجموعا 7 دوز)
هفته ی 9-24: 16 mg/kg وریدی هر دو هفته یک بار (مجموعا 8 دوز)
هفته ی 25 به بعد: 16 mg/kg هر 4 هفته یکبار و ادامه تا پیشرفت بیماری یا بروز سمیت دارویی.

احتیاطات:
ممکن است باعث افزایش نوتروپنی و ترومبوسیتوپنی ناشی از درمان زمینه ای شود؛ تعداد CBC را طی درمان بصورت دوره ای چک کنید؛ برای بهبودی نوتروپنی و ترومبوسیتوپنی، دوز کم درمان را در نظر بگیرید.

ممکن است آسیب جنینی ایجاد کند.

ازدیاد حساسیت و سایر واکنش های تجویز:
واکنش های محل تزریق گزارش شده است، واکنش های موضعی بطور میانگین بعد از 7 دقیقه از شروع تجویز، رخ می دهد.
هم واکنش های وابسته به تجویز سیستمیک شامل واکنش های شدید یا تهدید کننده ی حیات، و هم واکنش های محل تزریق موضعی ممکن است رخ دهند.
واکنش های شدید شامل هیپوکسی، دیس پنه، ازدیاد فشارخون و تاکی کاردی می باشند. قبل از تزریق دارو، به بیماران آنتی هیستامین، استامینوفن و کورتیکواستروئید تجویز کنید.
بیماران را از لحاظ واکنش های وابسته به تزریق موضعی یا سیستمیک به خصوص در دو بار اول تزریق، پایش کنید.
درصورت رخ دادن واکنش های تهدید کننده ی حیات، دارو را برای همیشه قطع کنید.

مرور تداخلات دارویی:
در تست های الکتروفورز پروتئین سرم و سنجش ایمنی ممکن است مثبت کاذب ایجاد کند.

سازگارهای وریدی: سدیم کلراید 0.9%
ناسازگارهای وریدی: بصورت همزمان از یک خط وریدی با سایر داروها تجویز نشود.

نگهداری:
ویال باز نشده:
فاقد محافظ است، در یخچال و دمای 2-8 درجه سانتی گراد و دور از نور نگهداری شود، یخ نزند، هم نزنید.
محلول رقیق شده:
بلافاصله در دما و نور اتاق آن را استفاده کنید. در دمای اتاق در مجموع با زمان انفوزیون می تواند تا 15 ساعت نگهداری شود. اگر بلافاصله استفاده نمی شود، در یخچال و دور از نور آن را نگهداری کنید و از یخ زدن جلوگیری کنید.

دوز فراموش شده: دوز بعدی را سریعا به محض یادآوری مصرف کنید و برنامه ی دوزینگ را با حفظ فاصله ی قبلی بر اساس دوز جدید مصرف شده بچینید.

عوارض جانبی:
تک درمانی: لنفوپنی، نوتروپنی، واکنش های انفوزیون، ترومبوسیتوپنی، آنمی، خستگی، تهوع، درد پشت، پیرکسی، سرفه، عفونت مجاری تنفسی فوقانی، احتقان بینی، آرترالژی، اسهال، یبوست، درد اندام ها، تنگی نفس، التهاب نازوفارنکس، کاهش اشتها، استفراغ، درد قفسه سینه و عضلانی، سردرد، پنومونی

درمان ترکیبی با پمالیدوماید و دگزامتازون: خستگی، واکنش های وابسته به انفوزیون، عفونت مجاری تنفسی فوقانی، سرفه، اسهال، یبوست، تهوع، اسپاسم های عضلانی، درد پشت، بی خوابی، آرترالژی، استفراغ، لرز، لرزش، سردرد، ادم محیطی، هیپوکالمی، احتقان بینی، آستنی، درد قفسه سینه ی غیر قلبی، پنومونی، هیپرگلایسمی، اضطراب، کاهش اشتها، درد

درمان ترکیبی با لنالیدوماید و دگزامتازون: نوتروپنی، لوکوپنی، لنفوپنی، ترومبوسیتوپنی، اسهال، عفونت مجاری تنفسی فوقانی، واکنش های وابسته به انفوزیون، آنمی، یبوست، ادم محیطی، خستگی، درد پشت، آستنی، تهوع، تنگی نفس، سرفه، اسپاسم عضلانی، برونشیت، پنومونی، پیرکسی، نوروپاتی حسی محیطی، کاهش اشتها، سردرد، عفونت مجاری ادراری، استفراغ، پاراستزی، هیپرگلایسمی، هایپوکلسمی، ازدیاد فشارخون، لرز

درمان ترکیبی با بورتزومیب، ملفالان و پردنیزولون: ترومبوسیتوپنی، نوتروپنی، لنفوپنی، عفونت مجاری تنفسی فوقانی، آنمی، واکنش های انفوزیونی، ادم محیطی، پنومونی، سرفه، تنگی نفس

درمان ترکیبی با بورتزومیب، تالیدوماید و دگزامتازون: لنفوپنی، لوکوپنی، ترومبوسیتوپنی، نوتروپنی، آنمی، واکنش های انفوزیونی، تهوع، عفونت مجاری تنفسی فوقانی، پیرکسی، برونشیت، سرفه، استفراغ

تداخلات:
تداخل جدی، از جایگزین استفاده کنید: بکلومتازون، فرم استنشاقی

موارد منع مصرف:
ازدیاد حساسیت شدید به داراتومومب، هیالورونیداز یا سایر اجزا

داروهای قبل از انفوزیون:
داروهای قبل از تجویز دارو را جهت کاهش خطر واکنش های ناشی از انفوزیون حدود 1-3 ساعت قبل از هر انفوزیون تجویز کنید.
در روزهای انفوزیون داراتومومب که بیماران دگزامتازون (یا معادل آن) را به عنوان پیش دارو استفاده می کنند، از کورتیکواستروئید مخصوص رژیم خاص پس زمینه مثل پردنیزولون استفاده نکنید.
تک درمانی:
داروهای ضد تب خوراکی اضافه (استامینوفن 650-1000 میلی گرم)
آنتی هیستامین خوراکی یا وریدی اضافه (دیفن هیدرامین 25-50 میلی گرم یا معادل آن)
کورتیکواستروئید وریدی (متیل پردنیزولون 100 میلی گرم یا دوز معادل آن از یک کورتیکواستروئید متوسط الاثر یا طولانی اثر) ؛ در تزریق دوم دوز را کاهش دهید » متیل پردنیزولون 60 میلی گرم وریدی
درمان ترکیبی:
داروهای ضد تب خوراکی اضافه (استامینوفن 650-1000 میلی گرم)
آنتی هیستامین خوراکی یا وریدی اضافه (دیفن هیدرامین 25-50 میلی گرم یا معادل آن)
دگزامتازون 20 میلی گرم (یا معادل آن) قبل از هر انفوزیون که قبل از اولین تزریق وریدی و در تزریق های بعدی خوراکی تجویز می شود.
داروهای بعد از انفوزیون:
تک درمانی:
کورتیکواستروئید خوراکی (20 میلی گرم متیل پردنیزولون یا معادل آن از یک کورتیکواستروئید متوسط الاثر یا طولانی اثر با استاندارد های موضعی) در هر دو روز بعد از هر انفوزیون، با شروع در روز بعد از انفوزیون
درمان ترکیبی:
تجویز دوز کم متیل پردنیزولون خوراکی (20 میلی گرم یا کمتر) یا معادل آن در روز بعد از انفوزیون
درصورت وجود یک رژیم پس زمینه ی خاص کورتیکواستروئید (مثل دگزامتازون یا پردنیزولون) در روز بعد از انفوزیون، وقتی بیمار دگزامتازون (یا معادل آن) بعنوان پیش انفوزیون دریافت می کند، نیازی به اضافه کردن یک داروی پساانفوزیون نیست.
سابقه ی COPD:
تجویز داروهای پساانفوزیون (بعنوان مثال گشاد کننده های برونش کوتاه اثر و طولانی اثر و کورتیکواستروئید های استنشاقی) را مدنظر بگیرید، بعد از 4 انقوزیون درصورت عدم بروز واکنش شدید انفوزیونی، این داروهای پساانفوزیونی استنشاقی می توانند قطع شوند.

پیشگیری از دوباره فعال شدن هرپس زوستر:
برای پیشگیری از فعالیت دوباره ی هرپس زوستر، در هفته ی اول شروع داراتومومب و تا 3 ماه از شروع درمان، درمان پیشگیرانه ی ضدویروس را شروع کنید.

بر اساس مکانیسم دارو و داده های حیوانی، در تجویز دارو به خانم های باردار، ممکن است باعث آسیب جنینی شود.

هیچ اطلاعاتی پیرامون تجویز دارو به خانم های باردار برای ارزیابی خطر ارتباط دارو با نقص های عمده هنگام تولد، سقط جنین یا عوارض نامطلوب مادر و جنین موجود نیست.

مطالعات تولید مثل روی حیوانات انجام نشده است.

درمان با داراتومومب به همراه لنالیدوماید:
لنالیدوماید می تواند نقایص مادرزادی و مرگ نوزاد متولد شود؛ بنابراین ترکیب داراتومومب و لنالیدوماید در خانم های باردار ممنوع است.
برای خانم های در سنین باروری، تست بارداری قبل از شروع درمان انجام دهید.

جلوگیری از بارداری:
به خانم های با توانایی بارداری، توصیه کنید که از روش جلوگیری موثر طی درمان و تا 3 ماه بعد از آخرین دوز داراتومومب استفاده کنند.

ملاحظات بالینی:
آنتی بادی های مونوکلونال IgG1 از طریق جفت منتقل می شوند.