اطلاعات دارویی پری سیازین

تصور می شود که پری سیازین  ، مانند سایر فنوتیازین ها ، با انسداد گیرنده های آدرنرژیک آلفا (آدرنرژیک مرکزی) و همچنین آنتاگونیسم گیرنده دوپامین D 1 ، در ناحیه ساب کورتیکال مغز عمل می کند.

پری سیازین یک فنوتیازین با زنجیره جانبی پیپریدین است. این عمل ضد سایکوتیک مشابه سایر فنوتیازین ها دارد اما آرام بخشی بیشتری ایجاد می کند. این دارو همچنین دارای اثرات آدرنولیتیک ، آنتی کولینرژیک و خارج از هرمی است.

اطلاعات کمی در مورد غلظت ، توزیع و دفع پلاسمایی در انسان وجود دارد. میزان متابولیسم و دفع فنوتیازین در سنین پیری کاهش می یابد.

اضطراب و تنش شدید
درمان نگهدارنده در بیمار روان پریش.

شرایط شدید

بزرگسالان: در ابتدا 75 میلی گرم در روز در دوزهای منقسم. مقدار مصرف باید هر روز 25 میلی گرم در فواصل هفتگی افزایش یابد تا اثر مطلوب حاصل شود. به طور معمول انتظار نمی رود که درمان نگهدارنده بیش از 300 میلی گرم در روز باشد.

سالمندان: در ابتدا 15-30 میلی گرم در روز در دوزهای منقسم. اگر این به خوبی تحمل شود ، در صورت لزوم برای کنترل مطلوب رفتار ، دوز دارو افزایش می یابد.

شرایط خفیف یا متوسط

بزرگسالان: در ابتدا 30-20 میلی گرم در روز ، به دو قسمت تقسیم می شود که دوز بیشتری در شب داده می شود.

سالمندان: 5-10 میلی گرم در روز به عنوان دوز اولیه پیشنهاد می شود. ممکن است تقسیم شود تا قسمت بیشتری در هنگام شب داده شود. نیمی یا چهارم دوز طبیعی بزرگسالان ممکن است برای درمان نگهدارنده کافی باشد.

قرص پری سیازین برای کودکان توصیه نمی شود.

روش تجویز

دهانی.

نیاز به دوز با توجه به فرد و شدت بیماری تحت درمان متفاوت است. دوز اولیه باید با افزایش تدریجی کم باشد تا زمانی که پاسخ مورد نظر به دست آید و پس از آن باید دوز مصرفی تنظیم شود تا علائم کنترل شود.

افت فشار خون ، مسمومیت حاد با داروهای آرامبخش مرکزی و کما.

سابقه دیسکرازی خون ، حساسیت بیش از حد به فنوتیازین ها یا سابقه گلوکوم زاویه باریک

بیماران مبتلا به اختلالات تشنجی

در آغاز درمان ، برخی از خواب آلودگی ها رخ میدهد اما این اثر معمولاً طی چند روز از بین می رود.

 با دادن دوز بیشتر در شب ، به طور قابل ملاحظه ای اثر آن کاهش می یابد ، اما باید هنگام تجویز باربیتورات یا سایر داروهای آرامبخش با پریزیازین ، به ویژه برای کودکان یا بیماران مسن ، مراقب بود.

 اثرات متناقضی مانند تحریک ، بی خوابی ، وارونگی خواب ، افزایش پرخاشگری و فعال شدن علائم روان پریشی ، گاهی اوقات مشاهده شده است.

 زردی کبدی ، در درصد بسیار کمی اتفاق می افتد .

آریتمی های قلبی ، از جمله آریتمی دهلیزی ، بلوک A-V ، تاکی کاردی بطنی و فیبریلاسیون در طول درمان گزارش شده است . احتمالاً مربوط به دوز مصرفی است. پیش

تغییرات ECG ، معمولاً خوش خیم ، شامل افزایش فاصله QT ، کاهش ST ، امواج U و تغییرات موج T می باشد.

 موارد ترومبوآمبولی وریدی ، از جمله موارد آمبولی ریوی ، گاهی کشنده و مواردی از ترومبوز ورید عمقی با داروهای ضد روان پریشی گزارش شده است .

 آگرانولوسیتوز ممکن است به ندرت رخ دهد. مربوط به دوز نیست. این موارد ممکن است به طور ناگهانی یا در طی 2 یا 3 ماه اول درمان رخ دهد.

بروز عفونت ها یا تب غیرقابل توضیح  که نیاز به بررسی فوری هماتولوژیک دارد.

دیستونی حاد یا دیسکینزی و معمولاً در 4 روز اول درمان یا بعد از افزایش دوز اتفاق می افتد.

لرزش ، سفتی ، آکینزیا یا سایر ویژگی های پارکینسون.

بثورات پوستی از انواع مختلف نیز ممکن است در بیمارانی که با دارو درمان می شوند دیده شود.

در برخی از بیماران تاری دید و تشدید گلوکوم گزارش شده است. رنگدانه های غیر طبیعی ، از جمله رسوبات قرنیه و لنز ، معمولاً هنگامی که دوزهای بالا برای دوره های طولانی مدت داده می شود ، مشاهده شده است.

هایپروپلاکتینمی غدد درون ریز که ممکن است منجر به گالاکتوره ، ژنیکوماستی ، آمنوره شود.

 ناتوانی جنسی ، بی نظمی قاعدگی ، شیردهی ، ژنیکوماستی ، تغییر در میل جنسی ، مهار انزال ، آزمایشات بارداری مثبت کاذب ، افزایش وزن و ادم نیزممکن است رخ دهد.

افزایش اشتها و افزایش وزن در برخی از بیماران گزارش شده است.

در استفاده از داروهای زیر به دلیل خطر طولانی شدن QT احتیاط لازم است:

• عوامل ضد آریتمی کلاس Ia مانند کینیدین و دیسوپیرامید.
• عوامل ضد آریتمی کلاس III مانند آمیودارون و سومالول.
• سایر داروها مانند بپریدیل ، سیساپرید ، سولتوپراید ، تیوریدازین ، متادون ، اریترومایسین وریدی ، وینکامین وریدی ، هالوفانترین ، پنتامیدین ، ​​اسپارفلوکساسین.
• داروهایی که باعث برادی کاردی می شوند ، مانند مسدود کننده های کانال کلسیم ناشی از برادی کاردی ، بلوک های دیابت
• داروهایی که می توانند باعث هیپوكالمی شوند ، مانند ادرار آورها ، ملین های محرك ، آمفوتریسین B وریدی ، گلوكوكورتیكوئیدها ، تتراكوساكتییدها.
• سایر داروهای ضد روان پریشی.

اثرات مهارکننده CNS ممکن است توسط الکل ، باربیتورات ها و سایر داروهای آرامبخش  تشدید شود.

ممکن است اثر کاهش فشار خون اکثر داروهای ضد فشار خون به ویژه عوامل مسدودکننده آدرنرژیک آلفا تغییر کند.

اثر خفیف آنتی کولینرژیک دارو ممکن است توسط داروهای ضد کولینرژیک دیگر ، افزایش یابد.

آمفتامین ، لوودوپا کلونیدین ، ​​گوانتیدین ، ​​آدرنالین

داروهای ضد اسید ، ضد پارکینسون ، لیتیوم.

در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کبد یا کلیه ، بیماری پارکینسون ، کم کاری تیروئید ، نارسایی قلبی ، فئوکروموسیتوما ، میاستنی گراویس باید احتیاط شود.

 در بیمارانی که حساسیت نسبت به فنوتیازین ها یا سابقه گلوکوم با زاویه باریک یا آگرانولوسیتوز دارند ، باید از مصرف اجتناب شود.

این دارو باید در افراد مسن با احتیاط مصرف شود ، خصوصاً در هوای بسیار گرم یا بسیار سرد (خطر هیپوتوپرمی)

در بیماران مبتلا به صرع یا سابقه تشنج نظارت دقیق لازم است ، زیرا ممکن است فنوتیازین ها آستانه تشنج را کاهش دهند.

از آنجا که آگرانولوسیتوز ممکن است به ندرت رخ دهد ، نظارت منظم بر شمارش کامل گلبولهای خونی توصیه می شود.

ضروری است که در صورت بروز تب غیرقابل درمان ، درمان متوقف شود ، زیرا این ممکن است نشانه ای از سندرم بدخیم نورولپتیک (رنگ پریدگی ، هایفوتراپی ، تغییر هوشیاری ، سفتی عضلات) باشد.

وقوع عفونت یا تب غیرقابل توجیه ممکن است شواهدی از دیسکرازی خون باشد و نیاز به بررسی فوری هماتولوژی دارد.

علائم ترک حاد  از جمله حالت تهوع ، استفراغ و بی خوابی ، به دنبال قطع ناگهانی دوزهای بالای دارو گزارش شده است. احتمال واکنش های خارج از هرمی نیز میباشد. بنابراین کاهش دوز تدریجی توصیه می شود.

در اسکیزوفرنی ، پاسخ به درمان نورولپتیک ممکن است به تأخیر بیفتد.

فنوتیازین های نورولپتیک ممکن است باعث افزایش طولانی شدن فاصله QT شوند که خطر ابتلا به آریتمی های بطنی جدی از نوع  torsade de pointes را افزایش می دهد ، که به طور بالقوه کشنده است.

از درمان همزمان با سایر داروهای اعصاب خودداری کنید .

در کارآزمایی های بالینی تصادفی در مقایسه با دارونما که در جمعیت بیماران مسن مبتلا به زوال عقل انجام شده و با داروهای ضد روان پریشی غیرمعمول تحت درمان قرار گرفته اند ، افزایش 3 برابری خطر وقایع عروقی مغزی مشاهده شده است. مکانیسم افزایش چنین ریسکی مشخص نیست. در بیماران مبتلا به عوامل خطر سکته مغزی ، باید با احتیاط مصرف شود.

به دلیل خطر حساسیت به نور ، باید به بیماران توصیه شود که از قرار گرفتن در معرض نور مستقیم خورشید خودداری کنند.

با توجه به  احتمال حساسیت پوستی تماسی مراقبت تماس دارو با پوست باشید.

مواردی از ترومبوآمبولی وریدی  گزارش شده است.  باید تمام عوامل خطر احتمالی ترومبوآمبولی وریدی  قبل و در حین درمان با پری سیازین سنجیده و اقدامات پیشگیرانه انجام شود.

هیپرگلیسمی یا عدم تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به پری سیازین گزارش شده است.

بیمارانی که تشخیص قطعی دیابت دارند یا عوامل خطر ایجاد دیابت را دارند باید در طول درمان با پری سیازین قند خون را بررسی کنند.

داده های موجود از مطالعات روی حیوانات هیچ مدرکی از اثر تراتوژنیک نشان نداده است.

 داده های انسانی موجود مبنی بر حذف خطر برای جنین ،  کافی نیست. به عنوان یک اقدام پیشگیرانه ، باید از مصرف پری سیازین

 در دوران بارداری اجتناب شود ، مگر اینکه منافع بالقوه آن بیشتر از خطرات احتمالی باشد.

ممکن است گاهی اوقات زایمان را طولانی کند و عوارض جانبی احتمالی روی جنین شامل بی حالی یا تحریک پذیری بیش از حد ، لرزش ، هیپوتونی ، خواب آلودگی ، ناراحتی تنفسی یا اختلال تغذیه ای میباشد.