اطلاعات دارویی لزینوراد

● لزینوراد فعالیت ناقل اسید اوریک 1 (URAT1) و آنیون آلی 4 (OAT4) را مهار می کند.
● URAT1 یک آنزیم اصلی حمل کننده است که مسئول جذب مجدد اسید اوریک از توبول های کلیه است.
● مهار عملکرد URAT1 باعث دفع اسید اوریک می شود.

● لزینوراد برای درمان هیپراوریسمی همراه با نقرس در بیمارانی که سطوح اسید اوریک سرم هدف را با تک‌تراپی مهارکننده گزانتین اکسیداز به دست نیاورده‌اند اندیکاسیون دارد.

● دوز توصیه شده لسینوراد 200 میلی گرم یک بار در روز، به صورت خوراکی با یا بدون غذا، همراه با یک مهارکننده گزانتین اکسیداز مصرف می شود.
● اگر لسینوراد بعد از 2 تا 4 هفته موثر نباشد، دوز ممکن است به 400 میلی گرم یک بار در روز افزایش یابد.

● لسینوراد در بیماران مبتلا به نارسایی شدید کلیوی (کلیرانس کراتینین کمتر از 30 میلی لیتر در دقیقه)، بیماری کلیوی در مرحله پایانی یا تحت دیالیز منع مصرف دارد.
● همچنین در بیماران مبتلا به سندرم لیز تومور یا سندرم لش–نیهان منع مصرف دارد.

● عوارض جانبی شایع لسینوراد شامل سردرد، آنفولانزا، بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) و افزایش سطح کراتینین خون است.
● عوارض جانبی کمتر شایع عبارتند از واکنش های حساسیت مفرط، سنگ کلیه و نارسایی حاد کلیه.

● لسینوراد ممکن است با داروهایی که سوبستراهای ناقل آنیون آلی هستند مانند ریفامپین، دیگوکسین و فوروزماید تداخل داشته باشد.
● همچنین ممکن است با داروهایی که مهارکننده یا القاکننده CYP3A4 هستند، مانند کتوکونازول، کلاریترومایسین و ریفامپین تداخل داشته باشد.

● لسینوراد می تواند عوارض جانبی جدی از جمله نارسایی حاد کلیه، سنگ کلیه و واکنش های حساسیت را ایجاد کند.
● در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کلیه یا سابقه سنگ کلیه باید با احتیاط مصرف شود.
● لزینوراد ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشد، بنابراین بیماران باید ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود را از تمام داروهایی که مصرف می کنند مطلع کنند.

● لزینوراد نباید به عنوان تک درمانی برای نقرس استفاده شود.
● باید در ترکیب با یک مهارکننده گزانتین اکسیداز استفاده شود.
● بیماران باید هنگام مصرف لسینوراد هیدراته بمانند تا خطر ابتلا به سنگ کلیه را کاهش دهند.
● در صورت بروز واکنش حساسیتی باید فوراً مصرف لسینوراد قطع شود.

● ایمنی لسینوراد در دوران بارداری ناشناخته است.
● تنها در صورتی باید در دوران بارداری استفاده شود که مزایای بالقوه خطرات احتمالی برای جنین را توجیه کند.